W 170 r. n.e. Claudius Galenus, rzymski lekarz pochodzenia greckiego, jako pierwszy opracował standardową metodę opisu temperatury. Jednak pierwsze termometry nazwane termoskopami opracował dopiero Galileusz w 1593 r. Do mierzenia temperatury używał powietrza i wina. Odczyt z użyciem wina był jednak niedokładny z uwagi na zmieniające się ciśnienie atmosferyczne. Galileusz zbudował swój znacznie dokładniejszy termoskop będący unowocześnionym modelem wskaźnika temperatury. Niektórzy historycy uważają, że Galileusz zapożyczył pomysł swojego termoskopu od urządzenia skonstruowanego w 210 r. przez Filona z Bizancjum. Włoski geniusz jedynie go udoskonalił, umieszczając w szczelnie zamkniętym szklanym cylindrze kilka zanurzonych w cieczy szklanych przezroczystych kul zawierających pokolorowaną ciecz. Cylinder wypełniony był płynem o współczynniku rozszerzalności termicznej zdecydowanie większej od rozszerzalności wody. Zwykle używa się do tego celu czterochlorku węgla, etanolu czy izopropanolu. Szczelne zamknięcie cylindra powoduje uniezależnienie pomiaru od ciśnienia atmosferycznego. Każdy z przynajmniej pięciu pływaków został tak dobrany pod względem masy i objętości, by przy różnych temperaturach znajdował się w równowadze hydrostatycznej. Wzrost lub obniżenie się temperatury powodowały zatonięcie lub wypłynięcie oznakowanych pływaków.
