Douglas MacArthur

Urodził się w 1880 roku w Little Rock w stanie Arkansas. W czasie wojny amerykańsko-hiszpańskiej wstąpił ochotniczo do wojska, brał udział w walkach na Filipinach. Następnie dostał się do Akademii Wojskowej West Point, którą ukończył z pierwszą lokatą w 1903 roku. W 1905 roku został adiutantem swego ojca (wówczas generała majora), obserwatora na wojnie rosyjsko-japońskiej. Po powrocie do USA w 1906 roku został adiutantem wojskowym prezydenta Theodore’a Roosevelta. W 1914 roku w stopniu kapitana uczestniczył w ekspedycji do Meksyku i zajęciu Veracruz. Od 1916 roku był szefem Biura Informacji Departamentu Wojny. W 1917 roku został szefem sztabu 42. DP skierowanej do Europy, a pod koniec wojny jej dowódcą. W 1919 roku objął funkcję komendanta West Point. W 1922 roku rozpoczął służbę na Filipinach, a w latach 1930 – 1935 był szefem sztabu wojsk lądowych. W 1935 roku ponownie udał się do Azji, by nadzorować tworzenie filipińskich sił zbrojnych. W 1937 roku przeszedł w stan spoczynku w stopniu marszałka armii Filipin. W lipcu 1941 roku został przywrócony do służby czynnej, a w grudniu, po japońskiej inwazji, objął stanowisko naczelnego dowódcy wojsk lądowych na Dalekim Wschodzie. Do marca 1942 roku kierował obroną Filipin. Następnie dowodził siłami alianckimi na południowo-zachodnim Pacyfiku. W 1945 roku został naczelnym dowódcą sił alianckich na Dalekim Wschodzie i przyjął kapitulację Japonii. W latach 1945 – 1950 dowodził siłami okupującymi Wyspy Japońskie. Po wybuchu wojny koreańskiej powierzono mu komendę nad wojskami ONZ w Korei. Mimo sukcesów na skutek konfliktu z prezydentem Trumanem został odwołany w kwietniu 1951 roku. Po powrocie do USA zabiegał o nominację na kandydata Partii Republikańskiej w wyborach prezydenckich. Zmarł w 1964 roku.

Kim Ir Sen

Urodził się w 1912 roku okolicach Phenianu. W 1925 roku uciekł przed japońskimi prześladowaniami do Mandżurii, gdzie przystał do ruchu komunistycznego, a następnie się przedostał do Związku Radzieckiego. Na terytorium okupowanej przez Japończyków Korei powrócił nielegalnie w 1932 roku. Organizował partyzantkę antyjapońską. Później ponownie przebywał w ZSRR, gdzie ponoć osiągnął stopień kapitana lub majora NKWD. Do Phenianu przybył w sierpniu 1945 roku wraz z oddziałami Armii Czerwonej. W lipcu 1946 roku stanął na czele komunistycznej Partii Pracy Korei. 8 września 1949 roku został pierwszym premierem Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. W latach 1950 – 1953 był przewodniczącym Komitetu Wojennego KRLD i naczelnym dowódcą Koreańskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Związał KRLD z ZSRR i Chinami, a po rozłamie w światowym ruchu komunistycznym zajął pozycję neutralną, utrzymując ścisłe stosunki zarówno z Pekinem, jak i Moskwą. W 1956 roku rozprawił się z opozycją wewnątrzpartyjną i sprawował władzę dyktatorską. Jego totalitarne rządy i masowe represje doprowadziły do izolacji międzynarodowej Korei Północnej i zapaści gospodarczej. Realizował kosztowny program zbrojeniowy, dążąc do pozyskania broni atomowej i rakietowych środków jej przenoszenia. W 1972 roku został prezydentem KRLD. Począwszy od 1980 roku przygotowywał sukcesję władzy, powierzając synowi Kim Dzong Ilowi kolejne funkcje partyjne, rządowe i wojskowe. W 1992 roku przyznał sobie stopień generalissimusa. Zmarł w 1994 roku. W Korei Północnej do dziś obowiązuje oficjalny kult jego osoby.