W lipcu 1099 r., po trwającym pięć tygodni oblężeniu, uczestnicy pierwszej wyprawy krzyżowej zdobyli Jerozolimę i ustanowili Królestwo Jerozolimskie, które weszło w skład Cesarstwa Łacińskiego. Zabarykadowani w jednej z synagog i broniący dzielnicy Żydzi zostali spaleni żywcem lub sprzedani w niewolę.
Kiedy za sprawą Krzyżowców otworzone zostały szlaki komunikacyjne i popularne stały się pielgrzymki z Europy do Ziemi Świętej, coraz większa liczba Żydów chciała powrócić do ojczyzny przodków. Jak podają dokumenty z tego okresu, z Francji i Anglii przybyła grupa 300 rabinów, którzy osiedlili się w Akko (Akra) i w Jerozolimie.
Po wyparciu Krzyżowców przez Saladyna (1193 r.) Żydzi uzyskali ponownie pewną autonomię, w tym prawo osiedlania się w Jerozolimie.
W XI – XIII w. duże skupiska ludności żydowskiej istniały nie tylko pod panowaniem arabskim, ale także w państwach chrześcijańskiej Europy, w północnej Hiszpanii, we Włoszech, Francji, Niemczech oraz na Rusi i w Anglii. Znane były gminy w miastach nadreńskich, w Wormacji, Moguncji i Spirze. Uczeni w Niemczech i Francji nie zajmowali się wówczas filozofią i naukami świeckimi, jak to czynili Żydzi w Hiszpanii, ale poświęcali czas na nauki judaistyczne.
W Moguncji w X w. żył Meor Hagola (Rabenu Gerszom), który jako pierwszy wydał wyraźny zakaz posiadania dwóch żon oraz naruszania tajemnicy korespondencji bez wiedzy jej właściciela. We Francji nauczał słynny komentator Biblii – Raszi (1040 – 1105), czyli Rabenu Szlomo ben Icchak, którego komentarze do studiowania Biblii i Talmudu są do dziś używane.
