Po zdobyciu bułgarskich miast: Mesembrii (ob. Nesebyru) i Anchialos (ob. Pomorie) osmański sułtan Mehmed II postanowił pod koniec marca 1453 r. uderzyć na Konstantynopol. Mimo że Cesarstwo Bizantyńskie było już zaledwie cieniem swojej dawnej potęgi, to jednak stolica dawnego imperium była jedną z największych twierdz ówczesnego świata. Wojska tureckie podeszły pod mury stolicy Bizancjum prawdopodobnie w środę 5 kwietnia lub następnego dnia nad ranem. Sułtan wyznaczył swojej armii zadanie, które wydawało się niewykonywalne. Atakujące od strony dzielnicy Blacherna oddziały artyleryjskie Karadża Paszy, uderzający od strony Likos janczarscy gwardziści sułtana i regularne wojska Iszaka Paszy idące na stolicę od strony morza Marmara miały sforsować mury obronne mające łącznie 20 km długości. Ich budowę rozpoczął jeszcze w IV wieku cesarz Konstantyn II. Rozbudowane przez Teodozjusza II i jego następców fortyfikacje Konstantynopola miały aż 11 bram wbudowanych w potężne wieże obronne. Dodatkowo w promieniu 65 km od centrum miasta cesarz Anastazjusz (panujący w latach 491–518) wzniósł linie umocnień obronnych skutecznie chroniących stolicę od strony lądu. Przez blisko tysiąc lat te fortyfikacje zapewniały Konstantynopolowi bezpieczeństwo. Stolica Bizancjum odparła wszystkie ataki Persów, Awarów, Słowian, Arabów, Bułgarów, Rusów, Seldżuków, Pieczyngów i Turków. Paradoksem historii jest fakt, że w ciągu 12 wieków miasto zostało zdobyte tylko raz. W 1203 r. dokonali tego podstępem przybyli z Europy zachodniej uczestnicy IV wyprawy krzyżowej, uważani wcześniej przez Greków za chrześcijańskich sojuszników w wojnie o wyzwolenie Ziemi Świętej spod panowania Ajjubidów.
