Do tego czasu dowódców U-Bootów obowiązywały restrykcyjne ograniczenia dotyczące wyboru celów. W tej fazie działań niemieckie okręty podwodne działały pojedynczo w przydzielonych rejonach: na podejściach do portów, baz morskich i w strefach krzyżowania się linii komunikacyjnych. Atakowano z położenia peryskopowego, zazwyczaj jedną lub dwiema torpedami. Brytyjskie straty tonażowe były stosunkowo niewielkie, a większe niż U-Booty perturbacje w handlu morskim spowodowało wprowadzenie (zdaniem części historyków przedwczesne) systemu konwojowego.
W lutym 1940 roku Niemcy zwiększyli intensywność ataków okrętów podwodnych na aliancką żeglugę, ale w następnych miesiącach, w związku z inwazją na Danię i Norwegię oraz kampanią francuską, U-Booty skierowano do innych zadań. Tymczasem Brytyjczycy obsadzili Islandię i Wyspy Owcze, aby zapobiec wykorzystaniu tych duńskich terytoriów jako baz dla floty podwodnej przeciwnika.
