Przekopując Pacyfik

Tyle że jak sobie wyobrazić drewniany okręt, skorupkę przecież na nieobjętej powierzchni mórz, to od razu jakiś strach się budzi za kołnierzem. Nie tylko ten konkretny: przed burzą, szkorbutem czy piratami. Również ten metafizyczny – przed przytłaczającą nieskończonością przestrzeni. Dlatego zawsze podziwiałem hart ducha ówczesnych żeglarzy. Oto fragment relacji jednego z nich, który w obliczu katastrofy – uderzenia okrętu o podwodną skałę – pisał: „Coraz więcej wody wlewało się przez otwór do pomieszczeń i zachodziła obawa, że podczas zejścia ze skały zatoniemy. Toteż chwili tej nie oczekiwaliśmy jako naszego ocalenia, ale jako pewnej śmierci. Łodzie nie mogły zabrać wszystkich na ląd (...), a przecież los tych, którzy pozostaliby na okręcie, aby znaleźć śmierć w falach, nie byłby ani w przybliżeniu tak straszny jak los nieszczęśliwych, którym udałoby się dopłynąć do brzegu. Ich bowiem czekały straszliwe męki śmierci z pragnienia. Oto była alternatywa, która stała przed nami w ciągu owych 24 godzin. Kto w podobnym położeniu nie czuł zbliżającej się śmierci, ten nie zna jej najstraszliwszej postaci”. Słowa te napisał wielki James Cook. Człek, który znał się na rzeczy.