Mojżesz i Echnaton. Największa tajemnica Biblii

Szema Israel Adonai Elohenu Adonai Echad... – Słuchaj, Izraelu! Wiekuisty jest naszym Bogiem, Wiekuisty jest jedyny! A będziesz miłował Wiekuistego, Boga twojego całym sercem twoim, i całą duszą twoją, i całą mocą twoją. I niechaj będą słowa te, które przekazuję ci dzisiaj na sercu twoim! I wpajaj je dzieciom twoim, i rozmawiaj o nich, przebywając w domu twoim, i idąc drogą, i kładąc się, i wstając. I przywiążesz je jako znak na rękę twoją, i niechaj będą jako przepaska między oczyma twoimi (...) – te dwa fragmenty modlitwy żydowskiej nazywanej Szemą, jednej z dwóch najważniejszych modlitw judaizmu, są przepisywane ręcznie na pergaminie i umieszczane w mezuzie, którą zawiesza się na zewnętrznej prawej framudze drzwi domu każdego pobożnego Żyda. Stanowi też swoiste wyznanie wiary każdego Hebrajczyka powtarzane przynajmniej raz dziennie razem z Amidą – modlitwą 18 błogosławieństw. Pierwotnie Szema składała się z jednego wersetu z Księgi Powtórzonego Prawa. Wszystko wskazuje, że była wypowiadana podczas składania ofiary Bogu w II świątyni Jerozolimskiej. Jednak jak wspomina święta żydowska księga Miszna, już w czasach po zburzeniu świątyni Heroda przez XIII Legion Rzymski recytacja tej wielkiej modlitwy została rozszerzona do trzech części. Są one deklaracją wiary i odnoszą się do głównych aspektów religii żydowskiej. Wiemy na pewno, że od ponad dwóch tysięcy lat jest to najstarsza wspólna, główna modlitwa wyznawców religii mojżeszowej. Są to także ostatnie słowa, które pragnie wypowiedzieć tuż przed śmiercią każdy pobożny członek narodu wybranego. Żydowscy uczeni w piśmie i oświeceni rabini uważali, że autorem tych słów mógł być sam Mojżesz albo że słowa Szemy zostały mu przekazane przez samego Boga. Tymczasem brzmienie tych słów wskazuje na zupełnie inne, zdumiewające pochodzenie.