Warto przyjrzeć się tej instrukcji, żeby zrozumieć, że rozbicie Sowietów wcale nie miało zakończyć wojny, a jedynie zabezpieczyć zdominowaną przez Niemców Europę przed inwazją wojsk nieprzyjacielskich. Hitler uznał, że zaraz po rzuceniu ZSRR na kolana, zacznie zmniejszać liczebność niemieckich wojsk lądowych na rzecz znacznego rozszerzenia potencjału Kriegsmarine i Luftwaffe. Nie oznaczało to jednak, że planował osiąść na laurach i zbudować coś na wzór niemieckiego Pax Romana – rozległego, pokojowego i ustabilizowanego imperium europejskiego, które pod względem cywilizacyjnym znacznie wyprzedziłoby resztę świata.
W tym czasie, ku zaskoczeniu wielu swoich współpracowników, nakazał pogłębić „współpracę francusko-niemiecką”, aby przekierować zachowany potencjał militarny Francji do obrony wybrzeża atlantyckiego przed „zakusami” imperium brytyjskiego. Chciał też z pomocą Francuzów podległych marszałkowi Pétainowi ułatwić niemieckim siłom kolonialnym podbój brytyjskich kolonii w Afryce i na świecie. Niezależnie od sytuacji w Europie Francja Vichy nadal sprawowała autonomiczną kontrolę nad ogromną częścią kontynentu afrykańskiego: od Tunezji, poprzez Algierię, Maroko i Togo, aż po Kamerun.
Czytaj więcej
Już dziś liderzy Alternatywy dla Niemiec (AfD) tak przedefiniowują dyskurs, że nie ma w nim miejs...
Hitler roztaczał przed swoimi oficerami bajeczną dla Niemiec wizję światowego mocarstwa, które będzie się systematycznie rozrastać terytorialnie. Naprawdę wierzył w niemiecką dominację nad światem i szybkie rzucenie ZSRR na kolana, co świadczy o jego megalomanii. Potwierdza to niezwykle ważny dokument: Instrukcja nr 32, w której informuje wtajemniczonych oficerów dowództwa Wehrmachtu, że już jesienią lub najdalej zimą 1941 r. będzie można zneutralizować brytyjską obecność na Morzu Śródziemnym, czyniąc ten akwen wewnętrznym obszarem morskim Wielkich Niemiec i imperium Włoch. Przekonywał, że dokona się to poprzez atak koncentryczny z trzech kierunków: przedłużenia niemiecko-włoskiej ofensywy z Libii i Egiptu, ofensywnego manewru przez terytorium Bułgarii i Turcji oraz uderzenia na Iran i Irak, kiedy Wehrmacht zajmie Zakaukazie.
Odniósłszy zwycięstwo na wschodzie – czytamy dalej w tym dokumencie – znacznie łatwiej będzie przełamać opory hiszpańskiego reżimu Francisca Franco w przeprowadzeniu wspólnej operacji wojskowej w Gibraltarze oraz likwidacji brytyjskich i wolno-francuskich ośrodków oporu w Maroku i Afryce Zachodniej. Kolejnym etapem przewidywanym przez Hitlera, miało być zajęcie przez Kriegsmarine wysp na Atlantyku, które mogły służyć jako porty zaopatrzenia dla Royal Navy. Trzecim i ostatecznym zadaniem miało być finalne oblężenie Wielkiej Brytanii i odcięcie jej od zaopatrzenia morskiego. „Upadek Anglii”, jak to nazywał niemiecki dyktator, miał zapoczątkować łańcuchowe rozerwanie siatki imperium brytyjskiego oplatającego cały świat.
