Roman Rybarski był uznawany za jednego z czołowych polskich ekonomistów ery międzywojnia. Jednocześnie był jednym z głównych działaczy Narodowej Demokracji. Współcześnie do jego myśli odwołują się głównie gospodarczy liberałowie i przeciwnicy etatyzmu.
Urodził się 3 sierpnia 1887 r. w Zatorze, a w 1906 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Tam zafascynował się austriacką szkołą ekonomiczną. Jako student publikował swoje pierwsze prace poświęcone historii gospodarczej. W 1910 r. uzyskał tytuł doktora praw na UJ, a później studiował również w paryskiej Szkole Nauk Politycznych. W 1917 r. był już profesorem UJ, ale trzy lata później zrezygnował z pracy na tej uczelni. W 1919 r. został jednym z ekspertów delegacji polskiej na konferencję pokojową w Paryżu. Trzy lata później zaczął pracę na Politechnice Warszawskiej i opublikował książkę „Wartość, kapitał i dochód". W 1924 r. redagował statut Banku Polskiego i objął Katedrę Skarbowości Uniwersytetu Warszawskiego. W kolejnych latach opublikował wiele prac dotyczących ekonomii i historii gospodarczej Polski.
Bardzo krytycznie patrzył również na politykę gospodarczą sanacji, a także na etatystyczne pomysły młodego pokolenia narodowców.
Mocno angażował się również politycznie. W czasach zaborów należał do Związku Młodzieży Polskiej „Zet" i Ligi Narodowej. W II RP był członkiem władz Obozu Wielkiej Polski i posłem na Sejm w latach 1928–1935. Był przewodniczącym klubu Stronnictwa Narodowego. Jego teksty publikowano m.in. w „Przeglądzie Wszechpolskim" i „Myśli Narodowej". Dużą rolę dla kształtowania się programu endecji miały jego książki, takie jak „Idea gospodarki narodowej" (1919), „Naród, jednostka, klasa" (1926), „Polityka i gospodarstwo" (1927), „Przyszłość gospodarcza świata" (1932), „Przyszłość gospodarcza Polski" (1933) czy „Program gospodarczy" (1937).
Czytaj więcej
Choć jako polityk budził kontrowersje, to pozostawił po sobie cenne publikacje ekonomiczne.
