Erich Reader (1876 – 1960)
Do marynarki cesarskiej wstąpił w 1894 roku. W czasie pierwszej wojny światowej był szefem sztabu admirała Hippera. Wziął udział w bitwach pod Dogger Bank i w Skagerraku. Po kapitulacji Niemiec pozostał w marynarce. W 1925 roku został wiceadmirałem i dowódcą Reichsmarine. Był zwolennikiem odtworzenia niemieckiej floty liniowej z pominięciem ograniczeń traktatu wersalskiego, czemu dał wyraz, popierając koncepcję budowy „pancerników kieszonkowych”. W 1926 roku za pracę „Über Kreuzerkrieg” („O wojnie krążowniczej”) opisującą działania niemieckich okrętów nawodnych przeciwko komunikacji alianckiej otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Kilonii. W 1928 roku został admirałem i szefem Kierownictwa Marynarki. W 1936 roku objął nowo utworzone stanowisko głównodowodzącego (Oberbefehlshaber) Kriegsmarine. W 1939 roku, jako drugi po Tirpitzu oficer marynarki, otrzymał stopień Grossadmiral (odpowiednik naszego marszałka). Do 1943 roku dowodził niemieckimi siłami morskimi. W wyniku konfliktu z Hitlerem po przegranej bitwie na Morzu Barentsa został zwolniony i objął fasadowe stanowisko generalnego inspektora floty. W procesie norymberskim został uznany za współodpowiedzialnego za rozpętanie wojny i skazany na karę dożywotniego więzienia. Zwolniono go ze względu na zły stan zdrowia w 1955 roku.
Karl Dönitz (1891 – 1980)
Wstąpił do marynarki w 1912 roku jako kandydat na oficera, potem pełnił służbę na krążowniku „Breslau” operującym na Morzu Czarnym. Od 1916 roku był oficerem wachtowym na okrętach podwodnych działających na Morzu Śródziemnym, a następnie dowódcą okrętu podwodnego. W 1918 roku dostał się do niewoli brytyjskiej. Po zakończeniu wojny dowodził torpedowcem, a następnie flotyllą torpedowców. W 1935 roku otrzymał nominację na dowódcę floty podwodnej i był promotorem jej rozbudowy. W czasie wojny dowodził grupowymi działaniami okrętów podwodnych. Przeciwstawiał się rozpraszaniu jednostek na obszary peryferyjne z punktu widzenia działań przeciwko komunikacji (Norwegia, Morze Śródziemne). Po odwołaniu admirała Raedera w styczniu 1943 roku został dowódcą Kriegsmarine. 30 kwietnia 1945 roku zgodnie z ostatnią wolą Hitlera został przywódcą upadającej Trzeciej Rzeszy. Cały wysiłek skupił wówczas na ewakuacji wojsk niemieckich na zachód, aby mogły skapitulować przed Anglosasami. Po podpisaniu kapitulacji utworzył Rząd Tymczasowy Niemiec. 23 maja 1945 roku został aresztowany przez aliantów, a następnie postawiony przed trybunałem norymberskim, który uznał go za winnego zbrodni wojennych i skazał na dziesięć lat więzienia. Po wyjściu na wolność opublikował autobiograficzną pracę „10 Jahre und 20 Tage” („10 lat i 20 dni”).
Henry J. Kaiser (1882 – 1967)
