Efekty niemieckiej perfidii

Do wybuchu agresji wobec Żydów doszło w czasie świąt wielkanocnych 1940 r. w Warszawie. Ulice przylegające do dzielnicy żydowskiej stały się widownią pogromu antyżydowskiego przeprowadzonego przez Polaków przy biernej postawie niemieckich władz miasta. Zajścia warszawskie były filmowane przez niemieckie ekipy. Na łamach podziemnego „Biuletynu Informacyjnego” 29 marca 1940 r. pisano: „Poczynając od drugiego dnia świąt wielkanocnych poszczególne dzielnice i ulice Warszawy są codziennie widownią zajść antyżydowskich. Dzieci i wyrostki (od 9 do 14 lat) oraz różne pojedyncze podejrzane indywidua, wybijając szyby, inicjują grabieże sklepów, biją do krwi przechodzących Żydów. Władze niemieckie nie reagują. Policja polska bez skutku usiłuje opanować sytuację. Na Marszałkowskiej i Woli stwierdzono filmowanie zajść przez Niemców. [...] Wyzyskując polski antysemityzm oraz słabe wyrobienie mas polskich – akcja ta ma na celu: a – odwrócenie uwagi mas od okupantów, b – „sublimowanie” nagromadzonej nienawiści do Niemców przez przerzucenie jej na Żydów, c – poderwanie sympatii propolskich w krajach alianckich i USA, d – rozbicie frontu antyniemieckiego w kraju na wzajemnie zwalczające się grupy”.