Do wybuchu agresji wobec Żydów doszło w czasie świąt wielkanocnych 1940 r. w Warszawie. Ulice przylegające do dzielnicy żydowskiej stały się widownią pogromu antyżydowskiego przeprowadzonego przez Polaków przy biernej postawie niemieckich władz miasta. Zajścia warszawskie były filmowane przez niemieckie ekipy. Na łamach podziemnego „Biuletynu Informacyjnego” 29 marca 1940 r. pisano: „Poczynając od drugiego dnia świąt wielkanocnych poszczególne dzielnice i ulice Warszawy są codziennie widownią zajść antyżydowskich. Dzieci i wyrostki (od 9 do 14 lat) oraz różne pojedyncze podejrzane indywidua, wybijając szyby, inicjują grabieże sklepów, biją do krwi przechodzących Żydów. Władze niemieckie nie reagują. Policja polska bez skutku usiłuje opanować sytuację. Na Marszałkowskiej i Woli stwierdzono filmowanie zajść przez Niemców. [...] Wyzyskując polski antysemityzm oraz słabe wyrobienie mas polskich – akcja ta ma na celu: a – odwrócenie uwagi mas od okupantów, b – „sublimowanie” nagromadzonej nienawiści do Niemców przez przerzucenie jej na Żydów, c – poderwanie sympatii propolskich w krajach alianckich i USA, d – rozbicie frontu antyniemieckiego w kraju na wzajemnie zwalczające się grupy”.

„Biuletyn Informacyjny” wskazywał wprost, że za realizację powyższych celów odpowiedzialny jest Andrzej Świetlicki – organizator bojówek skrajnie nacjonalistycznej ONR-Falanga, starającej się o przychylność Niemców jako zaczątek polskiej partii narodowosocjalistycznej. Wskazywano też na ideowych patronów zajść warszawskich w osobach ks. Stanisława Trzeciaka, przedwojennego antysemickiego publicysty, oraz prof. prawa z Uniwersytetu Warszawskiego Zygmunta Cybichowskiego.

Wiosną 1940 r. niemiecka polityka różnicowania Polaków i Żydów odnosiła sukcesy. Udało się okupantom zantagonizować obie społeczności w myśl zasady divide et impera (dziel i rządź). Wkrótce przystąpiono do wysiedlania ludności żydowskiej z zajmowanych dotąd dzielnic i domów i koncentrowania jej w wydzielonych częściach dużych miast. W ten sposób zaczęto tworzyć getta – miejsca pośredniej eksterminacji.