Historia literatury w postaci wiedzy przekazywanej na wczesnych etapach edukacji oraz w ujęciach popularnych koncentruje się przede wszystkim na biografiach twórców, walorach ich dzieł oraz charakterystyce estetycznej i ideowej specyfiki epok, które reprezentowali. W ten sposób służy budowaniu i utrwalaniu kanonu literatury narodowej, którego rangi w kształtowaniu się tożsamości narodowej – zwłaszcza w ostatnich dwóch stuleciach dziejów Polski – nie można przecenić. Zarazem jednak z tak wykrojonego pola zainteresowań wykluczony zostaje (lub przynajmniej zepchnięty na margines) wymiar materialny, instytucjonalny i ekonomiczny życia literackiego. A przecież utwór literacki nie istnieje w próżni, trafia do czytelnika jako rezultat procesu wydawniczego i przedmiot obiegu handlowego; jest, choć określenie to wciąż może wydać się komuś zbyt prozaiczne, towarem wyprodukowanym w określonej formie i mającym swoją cenę.