Od średniowiecza zarówno na ówczesnych ziemiach polsko-litewskich, jak i w innych częściach Europy zmarłych chowano albo w kościołach, albo w ich bezpośrednim otoczeniu. Wynikało to z głęboko zakorzenionego przeświadczenia o potrzebie bliskości wobec Boga. Pochówki wewnątrz kościołów były oczywiście bardziej prestiżowe. Z tego też względu pozwalali sobie na nie tylko najbogatsi, jak również osoby duchowne. Elita budowała krypty grobowe, nad którymi częstokroć wznoszono monumentalne grobowce albo wręcz całe kaplice, gdzie regularnie odbywały się nabożeństwa za dusze pochowanych. Do dziś stanowią one trwałe i spektakularne świadectwo ówczesnych obyczajów pogrzebowych, będąc nierzadko wybitnymi dziełami rzeźby lub architektury.