W centrum Londynu znajduje się zaułek znany jako St. Paul's Churchyard. Na początku XVIII w. powstała tam typowa londyńska tawerna, w której odbywały się spotkania pewnego towarzystwa muzycznego o nazwie „Łabędź i lira". Z tego powodu złośliwi londyńczycy nazwali ją tawreną „Pod gęsią i rusztem". Nie wiedzieli, że jest to także miejsce spotkań przedstawicieli czterech lokalnych lóż masońskich Londynu. Przed 1716 r. pozostawały one ze sobą w konflikcie. Jedne gromadziły głównie zwolenników oranżystów, inne sprzyjały Stuartom. Dopiero 24 czerwca 1717 r. z inicjatywy pastorów Johna Theophilusa Desaguliersa i Jamesa Andersona dokonało się połączenie tych organizacji w Wielką Lożę Londynu i Westminsteru, zwaną później Wielką Lożą Anglii. Na wielkiego mistrza tej organizacji wybrano Anthony'ego Sayera. Z tej okazji dzień 24 czerwca, będący świętem Jana Chrzciciela, proklamowano najważniejszym świętem brytyjskich masonów.