Zagłada Michniowa

Poniedziałkowy ranek jest słoneczny, ale rześki. Wieje lekki wiatr, który powoli rozpędza mgły spływające w dolinę, w której leży Michniów. Nic nie zapowiada grozy, która nadejdzie lada moment. Część mieszkańców zaczyna się krzątać przy pracach gospodarskich, inni, głównie mężczyźni, ruszają piechotą w stronę przystanku kolejowego w Berezowie, by stamtąd udać się pociągiem do suchedniowskich i skarżyskich fabryk, jeszcze inni kierują się w stronę pobliskiego lasu, gdzie pracują przy sezonowej zrywce drewna. Niemal od razu po wyjściu z domów napotykają silne niemieckie posterunki rozstawione wokół całej wsi. „Halt"! Przejścia nie ma! Hitlerowcy musieli podkraść się pod osłoną nocy. Działają bardzo sprawnie, wedle wcześniej przygotowanego planu. Michniów otoczony jest przez dwa szczelne kordony, zewnętrzny – rozstawiony wzdłuż lasu i na wzgórzu, oraz wewnętrzny – wokół zabudowań. Dopiero teraz michniowianie zdają sobie sprawę, po co niemieccy oficerowie pojawili się dzień wcześniej we wsi. Z mapami w ręku studiowali topografię terenu, rozmieszczenie budynków i obserwowali zachowanie oraz pracę mieszkańców. Planowali zbrodnię.