Czeczenia – sprawdzian „morpiechów”

Dopiero po upadku ZSRS morscy piechurzy mieli powąchać proch. Na początku lat 90. liczebność tej formacji znacznie spadła, chociaż każda z czterech flot posiadała jednostkę „morpiechów". Flota Oceanu Spokojnego dysponowała całą dywizją, floty Północna i Bałtycka miały w składzie samodzielne brygady, a Czarnomorska pułk.

O sile tego rodzaju wojsk w czasach zimnej wojny stanowił imponujący sprzęt desantowy, wyróżniający się nie tylko liczebnością, ale i jakością – wrażenie robiła zwłaszcza flota poduszkowców, które dostarczały żołnierzy bezpośrednio na ląd. Oczywiście w Czeczenii, dokąd wysłano drogą powietrzną pododdziały piechoty morskiej, nie było miejsca ani potrzeby wykorzystania takiego sprzętu, a żołnierze floty walczyli jak zwykła piechota – m.in. w Groznym. Jakość tych oddziałów była różna, ponieważ niskie stany osobowe uzupełniane były tuż przed wysłaniem na front marynarzami z załóg okrętów. Intensywne, choć krótkotrwałe szkolenie nie mogło dostatecznie przygotować morskich piechurów do specyficznego pola walki w Czeczenii, zwłaszcza w odniesieniu do działań w mieście.

Od końca lat 80. umundurowanie składało się z maskującego kompletu (spodnie, kurtka i czapka) pokrytego trójkolorowym wzorem plamiastym. Na lewym rękawie znajdował się emblemat formacji – żółta kotwica na czarnym tle. Pod kurtkę/bluzę wkładano oczywiście tradycyjne pasiaste koszulki – tielniaszki. Używano stalowych hełmów wz. 68 oraz kamizelek przeciwodłamkowych zbudowanych z płyt tytanowych lub ceramicznych (kilka wersji).