O tym jak szybko zmienia się świat. Ameryka z nowym prezydentem. Chiny z własnymi rozwiązaniami AI. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej.
Wyjaśniamy, inspirujemy, analizujemy
Dzień chwały i upadku
25 listopada to data szczególna w dziejach agonii I Rzeczypospolitej. 258 lat temu tego dnia koronowano na króla Polski Stanisława Antoniego Poniatowskiego, monarchę, w którym jedni widzą światłego reformatora i Europejczyka wielkiego formatu, inni zaś rosyjską marionetkę i bezsilnego karierowicza.
Były król Polski Stanisław August Poniatowski w Petersburgu. Obraz olejny Jana Czesława Moniuszki z 1883 r.
Pierwsi chcą wspominać pełen splendoru dzień koronacji tego króla, drudzy pełen rozpaczy dzień jego abdykacji, który Opatrzność – jakby ku przestrodze – wyznaczyła także na 25 listopada.
Apologeci króla Stasia z admiracją wspominają 6 września 1764 r., kiedy Sejm Elekcyjny wybrał Polaka na króla Polski. Tego dnia Stanisław Antoni Poniatowski – imię August przyjął dopiero jako król – gościł właśnie u księżnej Lubomirskiej. Było ciepłe letnie popołudnie. Starosta przemyski prowadził spokojną rozmowę, choć był wewnętrznie strasznie spięty. Wiedział, że na wolskich błoniach elekcyjnych ważą się jego losy. Kilka dni wcześniej kancelaria posła rosyjskiego przy polskim dworze, księcia Nikołaja Wasiljewicza Repnina, wydała bezprecedensową, pełną fałszu odezwę do polskich posłów z wezwaniem „do wyboru Piasta”. „Sztuki rządzenia Polską można się nauczyć tylko w Polsce, a któż jest zdolniejszy do jej osiągnięcia, niż ten, kto od dzieciństwa wpajał sobie jej wolność, prawa i ustawy i uczył się ich słuchać – obłudnie pisał Repnin. – Zarówno korzyść, jak i honor waszego narodu zdają się wymagać, aby wreszcie starym zwyczajem na króla został wybrany kandydat, co jedynie Polskę ma za ojczyznę, co nie będzie mieszał jej interesów z obcymi i wskrzesi sławę Jagiellonów i Sobieskich”.
