Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
„Przysługa” Spartakusa
W drugiej połowie lat 70. XX w. Polska jest sportową potęgą. Na igrzyskach w Montrealu w 1976 r. zajmujemy szóste miejsce w klasyfikacji medalowej. Jesteśmy mocarzami w męskich grach zespołowych, mamy świetnych lekkoatletów, polska szkoła boksu w dalszym ciągu święci triumfy. No i mamy tenisistę światowego formatu.
Wojciech Fibak podczas meczu Polska–RFN o Puchar Davisa rozgrywanego na kortach Wojskowego Klubu Sportowego Legia 22–24 kwietnia 1977 r.
Wojciech Fibak: odkąd w roku 1970 pojawił się w juniorskich turniejach wielkoszlemowych w Paryżu i Londynie (w jednym i drugim zagrał w ćwierćfinale), postrzegany jest jako nieprzeciętny talent. Każdy talent wymaga jednak odpowiednich warunków do rozwoju, a w Polsce nie jest pod tym względem najlepiej (np. zimą Fibak musi jeździć na treningi z rodzinnego Poznania aż do Warszawy). Fachowej siły trenerskiej też jest u nas jak na lekarstwo, a że nasze władze nawet nie rozważają propozycji amerykańskich szkół tenisa, które chciałyby oszlifować polski diament, kariera Fibaka rozwija się dość wolno. Co prawda w roku 1973 wygrywa nieoficjalne mistrzostwa Europy do lat 21 w Mediolanie, jednak aspiracje ma znacznie wyższe – jego marzeniem jest gra z najlepszymi.
Pozostało jeszcze 95% artykułu
