Dostawy z krajów okupowanych i sojuszniczej Rumunii wynosiły ok. 10,5 mln ton ropy rocznie – była to zaledwie połowa potrzeb. A te w miarę sukcesów militarnych na wschodzie i w Afryce cały czas rosły. Podczas kampanii rosyjskiej Niemcy potrzebowali ok. 1,5 mln litrów benzyny dziennie!
Niemieccy stratedzy liczyli też, że przy okazji zajęcia Kaukazu uda się przerwać kluczowy szlak komunikacyjny, którym znad Zatoki Perskiej płynęły do ZSRR dostawy broni i surowców, m.in. w ramach amerykańskiego programu Lend Lease. Szacuje się, że Stalin otrzymywał rocznie od sojuszników 30 mln ton towarów, w tym 10 mln ton ropy. Po zajęciu Kaukazu realne stałoby się połączenie armii niemieckich działających w ZSRR z korpusem Rommla, operującym w Afryce Północnej. Hitler spodziewał się, że zmusi to neutralną Turcję do opowiedzenia się po stronie Trzeciej Rzeszy.
Istotnym punktem w niemieckich planach strategicznych było uderzenie na leżący nad Wołgą Stalingrad, ważny ośrodek przemysłowy (działało w nim 126 dużych zakładów produkcyjnych) i komunikacyjny, przez który wiodły szlaki kolejowe i drogowe łączące azjatyckie i uralskie okręgi przemysłowe z centrum ZSRR. Ale dla Hitlera ważniejsze było jego znaczenie symboliczne i propagandowe. Zdobycie miasta noszącego imię Stalina byłoby poważnym ciosem w prestiż sowieckiego dyktatora i jego reżimu. Podczas wojny domowej w 1918 roku Stalin jako bolszewicki komisarz polityczny kierował wraz z Klimentem Woroszyłowem obroną ówczesnego Carycyna przed białogwardyjską armią kozacką gen. Krasnowa. Obaj byli wojskowymi ignorantami, ale dzięki drakońskim rozkazom (Stalin zarządził „ani kroku w tył” oraz nakazał zniszczenie lub spławienie Wołgą barek i statków, które w razie klęski mogły posłużyć do ewakuacji oddziałów Armii Czerwonej) za cenę 50 tys. poległych czerwonoarmistów utrzymali miasto. Mimo to niezadowolony z niekompetencji i rozmiaru strat Lenin odwołał ich ze stanowisk. W latach 20., gdy Stalin przejął władzę w ZSRR, Carycyn przechrzczono na Stalingrad – był to jeden z wielu przejawów oficjalnego kultu dyktatora.
5 kwietnia 1942 roku Hitler wydał dyrektywę nr 41, w której pierwszoplanowym zadaniem wojsk niemieckich w kampanii letniej było zdobycie kaukaskich pól naftowych. Przygotowany do końca maja plan został nazwany „Fall Blau” (później „Braunschweig”). Początkowo uderzenie na Stalingrad miało spełniać rolę pomocniczą – osłony dla północnej flanki wojsk atakujących Kaukaz.
1 czerwca, podczas narady z generalicją w Połtawie, Hitler jasno sformułował cele kampanii: „Siły rosyjskie wykrwawiły się w walkach zimą i wiosną. W tych okolicznościach nieodzowne i możliwe jest, aby w tym roku rozstrzygnąć wojnę na wschodzie. Zamierzam zająć rejon Kaukazu i możliwie w jak największym stopniu rozbić siły rosyjskie (...) Jeśli nie zabezpieczę sobie ropy Majkopu i Groznego, będę zmuszony przerwać wojnę (…) Dla zabezpieczenia skrzydła wojsk, które uderzą na Kaukaz, powinniśmy w rejonie zakola Donu posunąć się jak można najdalej na wschód. Tutaj najsilniejsze siły sojuszników – Rumunów, Włochów i Węgrów – zaczną działać po rozpoczęciu natarcia. Posiłki będą nadchodzić w miarę rozwoju sytuacji”.
