Kirkut, kierkow, kierchol (od niemieckiego słowa Kirchhof oznaczającego dziedziniec kościelny, na którym grzebano zmarłych) – to najpowszechniej używane przez Polaków określenie cmentarza żydowskiego. Żydzi najczęściej nazywali cmentarz bejs ojlem, co jest żydowską zniekształconą formą hebrajskiego bet olam – dom światła (wiecznego). Inne hebrajskie nazwy cmentarza to bet moed, lechol chaj, bet chajim – dom życia (wiecznego), bet kwarot – dom grobów.
Jednym z najważniejszych zadań nowo powstającej gminy żydowskiej było uzyskanie miejsca na założenie cmentarza. Posiadanie cmentarza kończyło okres jej organizacji, dawało samodzielność i uniezależnienie od macierzystej gminy. Cmentarze mieściły się w murach miasta, nieraz przy synagogach, a z braku miejsca poza murami. Cmentarze żydowskie znajdowały się pod ochroną władcy, co gwarantował Żydom wielkopolskim Statut kaliski, a którego zapisy Kazimierz Wielki rozszerzył na Żydów całej Polski.
Cmentarz jest miejscem nienaruszalnym do dnia Sądu Ostatecznego, gdy wszyscy zmarli powstaną z grobów. Jednocześnie jest miejscem nieczystym – jego teren powinien być ogrodzony murem lub płotem, a gdy jest to niemożliwe, jego granice winne być zaznaczone rowem lub wałem ziemnym. Cmentarz, jak podaje Talmud, ma znajdować się, co najmniej 50 łokci (ok. 25 m) od najbliższych domów.
Ciało zmarłego winno być pochowane w ciągu 24 godzin od chwili śmierci. Okres ten może być przedłużony, jeżeli jest szabat lub oczekuje się przyjazdu syna zmarłego.
Podstawową różnicą między cmentarzem chrześcijańskim a żydowskim jest odmienne traktowanie grobu. Chrześcijaństwo pozwala na jego naruszenie i na dokonanie nowego pochówku po określonym czasie. Cmentarz nieużywany przez długi czas może być zlikwidowany. Według zasad judaizmu każdy nagrobek, jak i cały cmentarz jest nienaruszalny tak długo, jak długo znana jest jego lokalizacja. Do wyjątkowych należą przypadki, gdy dokonuje się ekshumacji: dla przeniesienia szczątków do grobu w Ziemi Świętej lub do grobu rodzinnego, dla przeniesienia z cmentarza nieżydowskiego, jeśli cmentarzowi zagraża profanacja lub podmycie przez wodę.
