Koniec Francji?

Po Azincourt nie było problemów z przekonaniem Parlamentu do nowych wydatków wojennych, toteż w sierpniu 1417 roku Henryk wrócił z 10 tys. ludzi do Normandii i rozpoczął jej podbój. Po upadku Caen, Alenc, on, Cherbourga, Evreux, a zwłaszcza heroicznie bronionego Rouen, klucze do bram oddało mu 31 lipca 1419 roku Pontoise. Stąd wiodła prosta droga do Paryża!

Sytuację ułatwiła mu rozkładająca wciąż monarchię Walezjuszy wojna domowa. Gdy w 1418 roku Jan Bez Trwogi zajął Paryż, dwór Karola VI stał się jego dworem, a armaniacy uszli do Berry i Poitou wraz z ostatnim synem króla, również Karolem, który ogłosił się regentem królestwa. Zabicie Jana przez stronników delfina oraz nagły sojusz Karola VI (a bardziej Izabeli Bawarskiej) i burgundzkiego księcia Filipa Dobrego z Henrykiem V doprowadziły w 1420 roku do traktatu w Troyes. Miał on zakończyć konflikt Francji z Anglią, której władca stawał się... francuskim regentem i – jako zięć Karola – następcą tronu. Snute od dwóch wieków miraże połączenia obu koron stawały się rzeczywistością, a sojusz dawnych wrogów wymierzony został w kontestujących układy z Troyes armaniaków i ogłoszonego przez ojca (!) bękartem delfina. Nie ulega kwestii, że podpisy pod oznaczającym początek końca Francji traktatem złożono pod Azincourt.