Podsłuchy św. Mikołaja

Już w 1946 r. marynarka USA powołała doradczy Komitet Wojny Podwodnej złożony z profesorów uczelni, którzy zaproponowali stworzenie systemu wykrywającego okręty podwodne z pracującym dieslem. Naukowcy przewidywali, że czułe podwodne mikrofony lokalizowałyby źródło hałasu o częstotliwościach poniżej 500 Hz. Dźwięk rozchodzi się w wodzie na setki mil z prędkością 1500 m/s – blisko pięć razy szybciej niż w powietrzu, więc zaproponowane rozwiązanie pozwalało wykrywać okręty podwodne nawet na oceanie.

W największym sekrecie w listopadzie 1950 r. Office of Naval Research wsparło 10 milionami dolarów prace Hudson Laboratory należącego do Columbia University, których celem było poznanie zjawiska rozchodzenia się w morzu fal niskich częstotliwości. Wojsko nazwało ten projekt „Michael". Instalacje i system łączności opracował American Telephone & Telegraph, główny wojskowy dostawca sprzętu łączności od czasów I wojny światowej. Należący do AT&T producent Western Electric przygotował podwodny system czujników. W ramach testów należący do AT&T Bell Telephone zbudował prototypową instalację zamontowaną koło Sandy Hook w New Jersey oraz drugą w Eleuthera na Bahamach. Prototypowe urządzenie składało się z 40 hydrofonów przymocowanych do kabla o długości 330 m, położonego na głębokości 440 m. Sygnały były przesyłane na brzeg wielożyłowym opancerzonym kablem. AT&T przygotował także analizator dźwięków LOFAR – Low Frequency Analysis and Recording. LOFAR rysował charakterystykę dźwiękową obiektu. Całość kryła się pod kryptonimem „Jezebel" i prowadził ją kpt. Joseph Kelly.

Rezultaty badań projektów „Jezebel" i „Michael" umożliwiły stworzenie ściśle tajnego systemu wykrywania okrętów podwodnych SOSUS (Sound Surveillance System), zakamuflowanego nazwą projekt „Cezar".