Barki na Newie

W wyniku blokady Leningradu z głodu zmarło 630 tysięcy jego mieszkańców. Czy można było tego uniknąć? – zastanawia się Mark Sołonin, badacz historii udziału ZSRS w drugiej wojnie światowej, w swojej najnowszej książce „Nic dobrego na wojnie" (przeł. Anna Pawłowska, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2011). Sołonin zaczyna od porównania dwóch blokad: leningradzkiej z roku 1941 i późniejszej – berlińskiej z 1948 r. Najpierw o tej drugiej. W czerwcu 1948 r. Sowieci zamknęli łączność Berlina Zachodniego ze strefami okupacyjnymi: drogą lądową i rzeczną. „Dla wzmocnienia efektu – czytamy – radzieckie władze okupacyjne odłączyły wszystkie przewody elektryczne prowadzące do Berlina Zachodniego".

Berlińska blokada  trwała 11 miesięcy i według Stalina zakończyć się miała głodową śmiercią berlińczyków. Stało się inaczej; prezydent Truman nie zdecydował się na sugerowany mu przez amerykańskie koła wojskowe atak nuklearny na Moskwę, natomiast nakazał zorganizowanie mostu powietrznego z Berlinem. Trudno w to uwierzyć, ale ponoć zadecydowała o tym sympatia amerykańskiego prezydenta dla... Stalina, wierzył on bowiem, że „dobry wujek Joe" chciałby jak najlepiej, tylko nie pozwala mu na to okropne sowieckie Biuro Polityczne. W każdym razie o III wojnie trzeba było zapomnieć, za to „most" zafunkcjonował bezbłędnie. Zaczynając od 1000 ton zaopatrzenia dziennie, doprowadzono (16 kwietnia 1949 r.) do przetransportowania w ciągu jednego dnia 13 tys. ton ładunków. Przed zimą dostarczono w ten sposób Berlinowi Zachodniemu węgiel – bagatela, półtora miliona ton! A gdyby komu było mało, to i elektrownię cieplną rozkręconą na najdrobniejsze podzespoły.