Habsburgowie, jedna z najważniejszych dynastii w dziejach Europy, od zajęcia – bez jednego wystrzału – Budy w 1541 roku stali się panami również na węgierskich ziemiach, choć niecałych. Wcześniejsza węgierska klęska w bitwie pod Mohaczem w 1526 roku sprawiła, że Królestwo Węgier uległo rozbiorowi. Jego północno-zachodnia część, obejmująca dzisiejszą Słowację i Ruś Zakarpacką, oraz obszar zachodni obecnego kraju mniej więcej po linię Balatonu weszły bezpośrednio pod berło Habsburgów – rodu, który w minionym tysiącleciu zrobił w Europie bodaj największą karierę. Drugą część dzisiejszych Węgier, wschodnią i południową, aż w pobliże wybrzeży Adriatyku stanowiły z kolei obszary podległe Osmanom. Natomiast trzecia, najmniejsza część, czyli tereny – choć niecałe – Siedmiogrodu tworzyła tzw. Wschodnie Królestwo Węgier albo Księstwo Siedmiogrodzkie, będące lennem Osmanów. To ostatnie, mimo regularnego składania hołdu sułtanowi, uzyskało dość dużą autonomię i przez 170 lat to ono właśnie stanowiło w najgłębszym sensie kontynuację historyczną i kulturową prawdziwych Węgier. Miało to duże znaczenie już w tamtej epoce, gdyż Księstwo dało wybitnych przywódców, w tym m.in. polskiego króla Stefana Batorego.
