Od początku swojego istnienia ludzkość spoglądała w gwiazdy i była zafascynowana mechaniką sfer niebieskich. Już 5500 lat temu żyjący na terenach Mezopotamii Sumerowie stworzyli liczbowy system dziesiętny i czasowy system sześćdziesiątkowy, który ułatwił powstanie astronomii matematycznej i pozwolił na precyzyjny pomiar czasu. Sześć wieków później przedstawiciele kultury dzwonów pucharowatych zbudowali na ziemiach południowej Anglii jedną z najsłynniejszych budowli megalitycznych świata, znaną dzisiaj pod nazwą Stonehenge, która prawdopodobnie była obserwatorium astronomicznym służącym do przewidywania zaćmień Słońca.
Większość ludów starożytnych, niezależnie z jakiej części świata, czciła Słońce jako głównego boga. Babilończycy wierzyli, że bóg Słońca – Szamasz – dał im prawa. Grecy wierzyli, że przemierzający każdego dnia nieboskłon bóg Helios sprawuje pieczę nad muzyką, poezją, wróżbiarstwem i medycyną. Egipski Ra awansował w czasach panowania faraona Echnatona (XIV w. przed Chrystusem) do rangi jedynego boga, pana i twórcy świata Atona.
Pierwsze pojawienie się Syriusza, najjaśniejszej gwiazdy na niebie przy porannym Słońcu, było oznaką dla Egipcjan, że wkrótce Nil wyleje swoje wody na pola, nanosząc na nie niezwykle żyzny muł. Obserwacja nieba była więc bardzo praktyczna. Obserwowanie cykliczności zjawisk astronomicznych pomagało w tworzeniu kalendarzy solarnych i lunarnych. W I wieku Majowie w południowo-wschodnim Meksyku stworzyli bardzo precyzyjny kalendarz „Długa rachuba”, dzięki któremu mogli skatalogować miesięczne i roczne cykle przyrody i zjawisk astronomicznych.
Czytaj więcej
Giordano Bruno – filozof, teolog, mistyk, poeta, wizjoner nauki, wolny duch i religijny obrazoburca. Mieszanka iście wybuchowa jak na czasy, w których żył. Odważył się myśleć samodzielnie, niezgodnie z dogmatami i – co gorsza – głosić swoje idee na forum publicznym. W czasach kontrreformacji groziła za to śmierć.
W 48 r. p.n.e. dyktator rzymski Gajusz Juliusz Cezar postanowił stworzyć uniwersalny kalendarz dla całego Imperium Rzymskiego. Miał się podobno radzić w tej sprawie słynnego egipskiego matematyka i astronoma Sosigenesa z Aleksandrii. Dyktator polecił zrezygnować z synchronizacji czasu na podstawie faz Księżyca, zamieniając ją na system solarny. Jednak aby dostosować nowy kalendarz do starego, kazał w roku 46 p.n.e. dodać 23-dniowy miesiąc intercalaris oraz wprowadzić dwa miesiące dodatkowe – 33-dniowy „Undecember” i 34-dniowy „Duodecember”, które wypadały między listopadem a grudniem.
