Na początku lat 20. XX wieku niepodległa Polska skupiła się na podnoszeniu się z ekonomiczno-cywilizacyjnej zapaści – po tym, jak przez polskie ziemie przetoczyły się fronty I wojny światowej, a następnie bolszewicka nawałnica, potrzeba było zmian i działań na wielu płaszczyznach. II RP była krajem kontrastów gospodarczych i społecznych, rozpiętym w czasie między reliktami państwa szlacheckiego sprzed rozbiorów i nowoczesną Europą, poskładanym z trzech pozaborczych regionów kształtowanych ponad stulecie przez tradycje najeźdźców, państwem, które mimo to chciało zaistnieć jako pełnowartościowy uczestnik europejskiego „tu i teraz”.