Urodził się 14 października 1890 roku w Denison w Teksasie. W 1911 roku rozpoczął naukę w West Point. W 1922 roku, jako major, otrzymał przydział do brygady gen. Connera, która strzegła Kanału Panamskiego. Ukończył z pierwszą lokatą Akademię Sztabu Generalnego w Fort Leavenworth i trafił do Departamentu Wojny. W latach 1935 – 1940 był doradcą wojskowym na Filipinach. W 1941 roku otrzymał awans na generała brygadiera. Rok później objął dowództwo wojsk amerykańskich na europejskim, a następnie na północnoafrykańskim teatrze wojennym. W listopadzie 1942 roku dowodził siłami alianckimi w czasie inwazji w Afryce Północnej, a w lipcu 1943 roku – na Sycylii. Od 10 grudnia 1943 roku był naczelnym dowódcą Ekspedycyjnych Sił Zbrojnych Koalicji. Zaplanował i nadzorował inwazję w Normandii. 20 grudnia 1944 roku otrzymał najwyższy stopień generalski w armii amerykańskiej. Po zakończeniu działań wojennych został naczelnym dowódcą wojsk amerykańskich w Europie i gubernatorem amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech. W 1950 roku objął dowodzenie siłami zbrojnymi NATO. W latach 1952 – 1960 był przez dwie kadencje prezydentem Stanów Zjednoczonych z ramienia Partii Republikańskiej. Zmarł 28 marca 1969 roku w Walter Red.
Urodził się 17 listopada 1887 roku w Londynie. W 1908 roku rozpoczął naukę w szkole wojskowej w Sandhurst. Podczas pierwszej wojny światowej walczył we Francji. Po wojnie służył na różnych stanowiskach dowódczych. W październiku 1938 roku dostał awans na generała majora i przydział do dowództwa sił brytyjskich w Palestynie. W sierpniu 1939 roku objął dowództwo 3. Dywizji Piechoty. Na jej czele walczył w kampanii francuskiej 1940 roku. 30 maja objął dowództwo brytyjskiego II Korpusu, który sprawnie ewakuował z Dunkierki. W sierpniu 1942 roku powierzono mu komendę nad 8. Armią, która walczyła w Afryce Północnej. Okrył się sławą podczas zwycięskiej bitwy pod El Alamein na przełomie października i listopada 1942 roku. Potem dowodził 8. Armią na Sycylii i Półwyspie Apenińskim. 31 grudnia 1943 roku objął dowództwo 21. Grupy Armii, która szykowała się do inwazji we Francji. 6 czerwca 1944 roku dowodził operacją desantową „Overlord” w Normandii. 1 września został awansowany na marszałka. W tym samym miesiącu kierował operacją „Market-Garden”, która miała doprowadzić aliantów za Ren i zmusić Niemców do kapitulacji przed końcem 1944 roku. Był potem obarczany odpowiedzialnością za jej niepowodzenie. Po zakończeniu wojny początkowo dowodził brytyjskimi siłami okupacyjnymi w Niemczech, a następnie, do 1948 roku, stał na czele Sztabu Imperialnego. W latach 1951 – 1958 był zastępcą dowódcy sił NATO. Zmarł 24 marca 1976 roku w Isington Mill w hrabstwie Hampshire.
Urodził się 12 grudnia 1875 roku w Aschersleben w Saksonii. Służbę wojskową rozpoczął w 1892 roku w Pułku Piechoty von Wittich. Podczas pierwszej wojny światowej służył jako major w sztabach na froncie w Karpatach i we Francji. 1 listopada 1927 roku został awansowany na generała majora. Następnie objął dowództwo 2. Dywizji Kawalerii we Wrocławiu. W marcu 1938 roku został mianowany generałem pułkownikiem i jako dowódca IV Grupy brał udział w zajęciu Sudetów. W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził Grupą Armii „Południe”, której jednostki walczyły m.in. w bitwie nad Bzurą. W kampanii francuskiej był dowódcą Grupy Armii „A”. Po klęsce Francji brał udział w przygotowaniu planów inwazji na Wielką Brytanię. 17 lipca 1940 roku dostał buławę feldmarszałka.W 1941 roku dowodził Grupą Armii „Południe” na froncie wschodnim. Jego jednostki zadały ciężkie straty Armii Czerwonej pod Umą i Kijowem. Podczas walk o Rostów dostał zawału serca, ale odmówił zdania dowództwa i odesłania do szpitala. W grudniu 1941 roku po sowieckiej kontrofensywie Hitler przeniósł go do rezerwy. Po trzech miesiącach powrócił do służby jako dowódca Obszaru Operacyjnego „Zachód” – miał zorganizować obronę przed inwazją aliantów. Do 6 lipca 1944 roku dowodził wojskami niemieckimi w Normandii. Zdymisjonowany przez Hitlera, przeszedł w stan spoczynku. Na początku września, po czystkach związanych z nieudanym zamachem na Hitlera, ponownie wrócił na stanowisko. 2 marca 1945 roku znów otrzymał dymisję. Od 2 maja przebywał w niewoli amerykańskiej. Ze względu na zły stan zdrowia został zwolniony z alianckiego więzienia w 1949 roku. Zmarł 24 lutego 1953 roku w Hanowerze.
