14 grudnia (poniedziałek)
Od rana w Stoczni Gdańskiej im. Lenina protesty przeciwko wprowadzonej dwa dni wcześniej podwyżce cen. Rozpoczynają się demonstracje na ulicach Gdańska. Walki z milicją trwają do godz. 23.
15 grudnia (wtorek)
Strajki w Gdyni oraz w Gdańsku, gdzie rano formuje się pochód, stoczniowcy idą pod Komendę Miejską MO. Zaczynają się uliczne walki (potrwają do wieczora), płoną gmach Komitetu Wojewódzkiego PZPR oraz milicyjne pojazdy. W Gdyni, po pokojowej demonstracji, zawiązuje się Komitet Strajkowy. Przed północą jego członkowie zostają aresztowani.
16 grudnia (środa)
Przed świtem do Gdańska wkraczają oddziały pancerne, obsadzają obiekty użyteczności publicznej. Wiele dużych zakładów w Trójmieście i Elblągu podejmuje strajk. Po wiecu w Stoczni Gdańskiej grupa stoczniowców przekracza bramę nr 2. Wojsko otwiera ogień. Demonstranci wycofują się do stoczni. Wieczorem Stanisław Kociołek w telewizji nawołuje mieszkańców Trójmiasta, by następnego dnia poszli do pracy.
17 grudnia (czwartek)
Kończy się strajk w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. W Gdyni wojsko zajmuje Stocznię im. Komuny Paryskiej. Kolejne pociągi SKM dowożą pracowników do stacji Gdynia-Stocznia. Oddziały milicji i wojska otwierają ogień. Są zabici i ranni. Protestujący formują pochód, na drzwiach niosą zwłoki jednego z zabitych. Trwają także walki w Elblągu i w Szczecinie.
18 grudnia (piątek)
Walki w Elblągu i Szczecinie wciąż trwają, w Gdańsku największe zakłady stopniowo podejmują pracę. Wieczorem w Szczecinie dochodzi do ustalenia 21 postulatów, w tym m.in. utworzenia niezależnych związków zawodowych, obniżki cen, podwyżki płac.
