Ludzie mający wspólne zainteresowania lub cele lubią się spotykać. Miejscem takich spotkań były (i są nadal) stowarzyszenia. Mają one różne formy. Są kluby sportowe, działają m.in. Polski Czerwony Krzyż, Polski Związek Działkowców i Polski Związek Łowiecki. Także ludzie uprawiający różne zawody chętnie spotykają się w swoim gronie i formują stowarzyszenia, żeby wymieniać się doświadczeniami, nawiązywać współpracę i budować związki, które były korzystne pod wieloma względami. W tym artykule mowa będzie o stowarzyszeniach techników, ale najpierw przyjrzyjmy się ogólniej temu, w jaki sposób powstawały pierwsze tego typu instytucje.
Kilka słów o historii stowarzyszeń
Pierwsze formy tworzenia się grup ludzi, które z dzisiejszego punktu widzenia można porównać do stowarzyszeń, na ziemiach, które później formowały państwo polskie, opierały się na solidarności i obowiązkach wynikających z rodowo-plemiennej organizacji życia społecznego. Po przyjęciu przez Polskę chrześcijaństwa zaczęły na naszej ziemi powstawać organizowane przez Kościół instytucje charytatywne, które m.in. tworzyły szpitale. Pierwszym z nich – jak się wydaje – był szpital we Wrocławiu założony w 1108 r., ale potem powstawały kolejne, zakładane przez diecezje, a także przez różnych średniowiecznych władców, których reputacja w dużej mierze zależała od takich działań filantropijnych. Państwo w żaden sposób się do tego nie wtrącało.
Czytaj więcej
Oficjalna inauguracja Akademii Umiejętności (jeszcze bez przymiotnika „Polskiej”, bo Polski formalnie nie było) nastąpiła 7 maja 1873 r. w Krakowie. Ale Akademia już wtedy de facto istniała i działała, gdyż pierwsze jej posiedzenie odbyło się trzy miesiące wcześniej, 18 lutego 1873 r.
Przyszły jednak rozbiory i od 1795 r. stowarzyszenia zostały poddane surowej i podejrzliwej kontroli zaborców. Swą najłagodniejszą formę przybierała w zaborze austriackim, natomiast bardzo sformalizowana była w zaborze pruskim, a najbardziej represyjna – w zaborze rosyjskim.
