Doktor Jan Baranowski był cenionym lekarzem wojskowym. Za ofiarną służbę w szpitalach polowych 2. Armii „ludowego” Wojska Polskiego został odznaczony Krzyżem Zasługi i Krzyżem Grunwaldu III klasy. Nie mógł się go nachwalić płk Tiełkow, dowódca służb medycznych 2. Armii. „Major Baranowski Jan pracował jako komendant 29. Szpitala L.R., poczynając od miesiąca marca 1945 r. Dobrze zorganizował pracę w swoim Szpitalu w okresie działań bojowych 2. Armii WP. Na Oddziałach Szpitala widać porządek i dyscyplinę. Osobiście udzielał wiele troski i uwagi codziennej pracy szpitalnej. Zdyscyplinowany, kulturalny, dobrze przygotowany lekarz wojskowy ze stopniem naukowym doktora medycyny. (…) Może być wykorzystany na stanowisko komendanta Szpitala Okręgowego” – rekomendował Tiełkow.
Aleksander Alfons Klotz, vel Alfons Kloc, vel dr Jan Baranowski (ur. 31 sierpnia 1898 r. w Żyrardowie, zm. 29 października 1976 r. w Australii) – podpułkownik dyplomowany piechoty Polskich Sił Zbrojnych, oficer Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, dyplomata II Rzeczypospolitej, żołnierz SZP, ZWZ i Armii Krajowej
W drugiej połowie 1945 r. dr Baranowski został awansowany do stopnia podpułkownika i mianowany komendantem Głównego Szpitala Klinicznego Ministerstwa Obrony Narodowej w Otwocku. Powierzono mu więc leczenie wojskowych prominentów. Razem z generałami Świerczewskim i Popławskim wszedł w skład prezydium I Kongresu Medycyny Wojennej Wojsk Polskich i Sojuszniczych. Udało mu się zrobić taką karierę, choć nie miał dyplomu lekarskiego i nigdy wcześniej nie studiował medycyny. „Jan Baranowski” to fałszywe nazwisko. Naprawdę nazywał się Aleksander Klotz, a przed wojną był oficerem wywiadu, kierującym m.in. rezydenturą w Rydze, a także dyplomatą i starostą m.in. lwowskim i poznańskim. Był też jednym z liderów polskiej konspiracji w okupowanym przez Sowietów Lwowie i szefem siatki wywiadowczej AK w okupowanej przez Sowietów Ukrainie.
Już samo to, że Klotz zdołał przez wiele miesięcy skutecznie udawać doświadczonego lekarza z tytułem naukowym, świadczy o jego ogromnej inteligencji oraz równie wielkiej bezczelności. Wcielić się w tę rolę pomógł mu związany z AK dr Eugeniusz Łazowski. „Rolę lekarza na wysokim stanowisku administracyjnym grał doskonale. Nie uczyłem go medycyny, gdyż przy jego niezwykłej inteligencji wystarczyło mu przeczytać odpowiedni podręcznik, aby wszystko zapamiętać. Uczyłem go tylko żargonu lekarskiego, uniwersyteckich i klinicznych anegdot o wykładowcach itp. Było mu to bardzo potrzebne” – wspominał Łazowski.
Wojujący piłsudczyk
Aleksander Klotz urodził się 31 sierpnia 1898 r. w Żyrardowie. Przed I wojną światową działał w ruchu harcerskim, a w 1915 r. wstąpił do Legionów, gdzie początkowo służył w 2. Pułku Piechoty I Brygady. W 1916 r. zaczął służbę w Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie należał m.in. do lotnego oddziału wywiadowczego okręgu krakowskiego POW. Prawdopodobnie odbywał misje wywiadowcze w Austrii i na Węgrzech, docierając do polskich jeńców oraz internowanych. (Pod koniec 1917 r. w okolicach Łowicza zatrzymała go niemiecka żandarmeria. Zdołał jednak uciec z aresztu. Była to jedyna wpadka wywiadowcza w jego życiu.) Od 1918 r. służył w Wojsku Polskim, gdzie był adiutantem gen. Daniela Konarzewskiego, szefem wywiadu grupy operacyjnej tegoż generała, a później także dowódcą oddziału partyzanckiego operującego za Dnieprem i szefem oddziału wywiadowczego w 1. Dywizji Strzelców Wielkopolskich oraz w 14. Dywizji Piechoty. Wchodził również w skład delegacji na rozmowy rozejmowe z bolszewikami w Mińsku i pokojowe w Rydze. Po wojnie, do listopada 1922 r., był attaché wojskowym w Rydze. Stworzył tam silną siatkę wywiadowczą działającą przeciwko Rosji bolszewickiej i Litwie. Jednym z jego sukcesów było zwerbowanie informatora w Wydziale Kolejowym Sztabu Generalnego Armii Czerwonej.
