„Niezrównoważony – jak pisze Duby – niezdolny pokierować przez dłuższy czas jakimkolwiek przedsięwzięciem wojskowym (dlatego wyśmiewano jego ?«miękki miecz» – okrutny i zdradziecki bardziej niż to było dozwolone księciu jego rangi), oddany zgubnej namiętności do kobiet (czyżby i tutaj chodziło o «miękki miecz»?) Jan bez Ziemi spędził życie na gwałceniu wszystkich zakazów moralności chrześcijańskiej i etyki rycerskiej”. Wzięty na cel przez francuskiego „pająka”, sam dostarczył mu broni. Zmuszenie do ślubu zaręczonej z wasalem Izabeli z Angoulźme oraz zgładzenie Artura (1203 rok), pozwoliły pociągnąć króla Anglii przed francuski sąd. Odmowa skończyła się zaś ogłoszeniem felonii Jana (1202), konfiskatą jego francuskich lenn i wojną. Filip wziął Normandię, Maine, Andegawenię i Turenię.
W 1210 roku ruszyła wielka karuzela dyplomatyczna, na której Filip zwalczał przyrodniego siostrzeńca Jana – cesarza Ottona IV Brunszwickiego. Gwałtowna śmierć rywala Filipa Szwabskiego w 1208 roku otworzyła dumnemu Ottonowi drogę do ponownej koronacji królewskiej, a nawet nałożonej przez Innocentego III korony cesarskiej. Próba ograniczenia władzy papieża skończyła się jednak ekskomuniką w 1210 roku i poparciem przez Innocentego swego wychowanka Fryderyka II. Czy trzeba dodawać, że Filip II August pomógł w koronacji Fryderyka na króla niemieckiego w 1212 roku?
Rachunki z Filipem rozliczyć też chcieli dwaj wielcy feudałowie. Pochodzący z bliskiej do czasu królowi rodziny z Žle-de-France Reginald z Dammartin wychował się na francuskim dworze. Za radą króla oddalił w 1190 roku żonę i zmusił do ślubu owdowiałą (lecz znów zaręczoną) Idę Lotaryńską, dziedziczkę hrabstwa Boulogne – korytarza między Anglią a Francją. Mimo łask Filipa Augusta konflikty z dworem i potężnymi sąsiadami sprawiły, że hrabia odmówił stawienia się przed królewskim sądem i w 1212 roku złożył hołd Janowi bez Ziemi.
Syn władcy Portugalii Ferdynand z Flandrii (inaczej Ferrand, a po portugalsku Don Fernando) pragnął zemsty. Warunkiem ułożonego w 1212 roku przez Filipa II jego małżeństwa z Joanną Konstantynopolitańską było oderwanie części posagu w zamian za rezygnację z francuskich pretensji do Flandrii. Dla przyspieszenia cesji (zwanej podatkiem sukcesyjnym) na rzecz delfina Ludwika, młodą parę uwięziono. Po uwolnieniu Ferdynand odmówił walki z Anglią, co skończyło się dlań w 1213 roku najazdem Filipa i ucieczką do Jana.
Konflikt obu wielkich panów z królem nie był wówczas wyjątkiem. Jednak to, że znaleźli sprzymierzeńców w dwóch koronowanych rywalach Filipa, czyniło ich bunt groźnym.
