Kiedy guano było cenniejsze od ropy naftowej

Ustawa – nazywana w prasie „gównianym prawem” – uznawała, że wyspy takie mogą być zlokalizowane w dowolnym miejscu, o ile nie są okupowane i nie podlegają jurysdykcji innego rządu. Aneksja dokonana przez amerykańskiego obywatela upoważniała prezydenta USA do skierowania wojska do ochrony takich terytoriów i ustanowienia na nich jurysdykcji amerykańskiej.

Koncepcja takiej formy powiększania amerykańskiego terytorium opierała się na zaproponowanej w 1823 r. przez prezydenta Jamesa Monroe’a izolacjonistycznej doktrynie amerykańskiej polityki zagranicznej, która przewidywała, że żaden z obu amerykańskich kontynentów nie może być obecnie ani w przyszłości obiektem kolonizacji ze strony państw ze wschodniej półkuli. Amerykanie nie życzyli sobie obecności Europejczyków na zachód od 40 stopnia szerokości geograficznej zachodniej. Doktryna, której faktycznym autorem był sekretarz stanu John Quincy Adams, nie zabraniała jednak ekspansji amerykańskiej. Ustawę o wyspach guano można zatem nazwać najbezczelniejszą jankeską wersją rzymskiego prawa kaduka. „Należy nam się to dlatego, bo jesteśmy silni” – wołały nagłówki największych dzienników w kraju.