Historia nie jest paliwem wojennym

Dostałem wiele listów z uwagami, pochwałami i krytyką przedstawionych w tekście moich poglądów. Przyznaję, że ten felieton napisałem w duchu lex talionis: oko za oko i słowo za słowo. Miał zatem stanowić silną odpowiedź emocjonalną na wyjątkowo brutalny atak słowny rosyjskiego polityka na Polskę.

Część czytelników zarzuciło mi, że felieton był zbyt łagodny. Urodzona przed II wojną światową pani Barbara zwróciła uwagę, że w tekście nie pojawiło się słowo „Katyń”, za to mocno skupiłem uwagę na dawnych dziejach Rosji. Cóż, nie sposób objąć w tak krótkim materiale tak szerokiego spektrum zagadnień, jak rosyjskie zbrodnie na narodzie polskim. Ktoś inny mógłby się zapytać, dlaczego nie wspomniałem o deportacjach Polaków na Syberię w XIX i XX wieku? Czemu pominąłem brutalnie zdławione powstania, barbarzyńskie branki młodzieży polskiej do carskiego wojska, drapieżną rusyfikację naszych przodków? Przecież powinienem był też napisać o zbrodniarzu Suworowie i zarządzonej przez niego rzezi warszawskiej Pragi, o codziennych torturach i egzekucjach w Cytadeli czy pogromach ludności żydowskiej prowokowanych przez Rosjan pomiędzy październikiem 1905 a styczniem 1906 r.