Obóz Dulag 121 - piekło Warszawy

Obóz przejściowy Durchgangslager 121 został utworzony już 6 sierpnia 1944 r. na terenie dawnych Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego położonych w pruszkowskiej dzielnicy. Nie był to jednak obóz z jakąkolwiek infrastrukturą przygotowaną na przyjęcie tak wielkiej liczby ludności. Jesienią 1939 r. służył jako obóz przesiedleńczy dla polskich jeńców wojennych. Mógł pomieścić maksymalnie 2 tys. osób. W październiku 1944 r. kierownictwo nad tym obozem objął znany z brutalności Sturmbannführer SA August Polland. Obóz Dulag 121 był położony na 53 hektarach powierzchni. Jego zabudowę stanowiło dziewięć hal produkcyjnych oraz kilkanaście budynków. Ze względu na to, że wcześniej służył jako obóz pracy dla Żydów, był otoczony murem z czterema bramami i wieżyczkami strażniczymi. W hali nr 1 Niemcy umieszczali osoby niezdolne do pracy, przeznaczone do wywózki do GG. W hali nr 2 mieściło się ambulatorium, w hali nr 3 umieszczano zdolnych do pracy tramwajarzy i kolejarzy z rodzinami. W hali nr 4 umieszczono kobiety zdolne do pracy. Hala nr 5 służyła do selekcji więźniów. Hala nr 6 była szczególnie chroniona ze względu na umieszczenie tam mężczyzn uznanych za niebezpiecznych dla okupanta. Znaczna część tych więźniów została wywieziona do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Mauthausen-Gusen. W hali nr 7 przetrzymywano żołnierzy AK z Mokotowa, hala nr 8 początkowo służyła jako szpital zakaźny, a później pomieszczenie dla jeńców wojennych.