Historia Listy Światowego Dziedzictwa rozpoczęła się od międzynarodowej Konwencji UNESCO z 1972 r. mającej na celu „zbiorową ochronę dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego o wyjątkowej powszechnej wartości, zorganizowanego w sposób stały i w oparciu o nowoczesne metody naukowe". Tę międzynarodową umowę jako pierwsze ratyfikowały Stany Zjednoczone, a weszła ona w życie w grudniu 1975 r. Polska przystąpiła do konwencji rok później.
We wrześniu 1978 r. Komitet Światowego Dziedzictwa podczas 2. Sesji, odbywającej się w Waszyngtonie, postanowił wpisać pierwszych 12 miejsc na Listę Światowego Dziedzictwa. Podziemne wyrobiska kopalni soli w Wieliczce znalazły się wówczas w tym zaszczytnym gronie. Warto przy tym podkreślić, że Wieliczka była pierwszym obiektem przemysłowym, który uzyskał ten wyjątkowy status.