Zaczął pisać już w dzieciństwie, najpierw po polsku, potem po hebrajsku. Literaturę światową poznawał właśnie poprzez przekłady na język polski, był też dobrze oczytany w literaturze polskiej.
W 1886 r. przeniósłszy się do Warszawy odkrył literaturę w jidysz, uległ fascynacji nią i zaczął pisać w tym języku. Jego pierwszy utwór w języku żydowskim to napisany w 1882 r. poemat „Monisz”. W poemacie tym, przypominającym formą romantyczne ballady, Perec ukazuje zatopione w marazmie miasteczko zaludnione mieszkańcami pozbawionymi uczuć, pragnień i ambicji. W tej przygnębiającej scenerii pojawia się student jesziwy, Monisz, i nieziemsko piękna chrześcijanka Maria, która sprawia, że młodzieniec staje przed dylematem, czemu ma być wierny – mądrości Tory czy wołaniu serca. W warstwie symbolicznej jest to kwestia wyboru między ascezą a zmysłowością, a jednocześnie satyra na skostniałość tradycyjnego żydowskiego modelu życia. Poematem tym Perec wywołał burzę sprzeciwu, ale znalazł także zagorzałych obrońców.
Dużym twórczym bodźcem dla Pereca był udział w ekspedycji statystycznej finansowanej przez kolejowego magnata i filantropa Jana Blocha, konwertyty aktywnie zaangażowanego w sprawy Żydów. Na podstawie materiału zebranego na temat położenia ludności żydowskiej wsi i miasteczek Perec napisał swoją pierwszą książkę w jidysz „Obrazki z podróży po prowincji”.
Perec był mistrzem małych form, łączył realizm z mistycyzmem i symbolizmem, często wplata dygresje filozoficzne. Styl Pereca wyraźnie odróżnia się od stylu Szolem Alejchema. Dramaty Pereca mają charakter symboliczno-impresjonistyczny, dlatego były czasami porównywane dotwórczości Stanisława Wyspiańskiego. Do najbardziej znanych należą „Złoty łańcuch” i „Nocą na starym rynku”.
Perec był człowiekiem instytucją, doradzał młodym pisarzom, redagował czasopisma, prowadził salon literacki, zabiegał o podwyższenie poziomu teatru żydowskiego, wygłaszał referaty i prelekcje. Bardzo angażował się w obronę języka jidysz, m.in. wziął aktywny udział w konferencji w Czerniowcach w 1908 r., na której jidysz został proklamowany jako język narodowy Żydów.
