Urodzony w 1892 roku w Kijowie Józewski działał w polskich organizacjach szkolnych i studenckich. W latach I wojny związał się politycznie z Piłsudskim, zostając zastępcą komendanta i szefem Wydziału Politycznego POW w Kijowie. W roku 1920 był wiceministrem spraw wewnętrznych w rządzie Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Jego kariera polityczna rozwinęła się po maju 1926 r. Został wówczas szefem gabinetu premiera Piłsudskiego oraz ministrem spraw wewnętrznych. Największą polityczną rolę odegrał jako wojewoda wołyński (1928 – 1929 i 1930 – 1938), starając się doprowadzić do tego, by Ukraińcy czuli się pełnoprawnymi obywatelami Rzeczypospolitej, mogącymi rozwijać swobodnie swoje życie społeczno-kulturalne, i by między Polakami a Ukraińcami zapanował duch zgody i współpracy. Dbał o rozwój cywilizacyjny Wołynia.
Józewski miał wrogów zarówno wśród komunistów (jego polityka zgody polsko-ukraińskiej miała także antysowiecki wymiar), jak i wśród nacjonalistów ukraińskich, ale także wśród Polaków na Wołyniu uważających, że jest protektorem Ukraińców. Wspomniany Pobóg-Malinowski tłumaczył, że Józewski „Ukraińców nie faworyzował, ale popierał ich tam, gdzie prawo i słuszność były po ich stronie”. Ze stanowiska wojewody wołyńskiego został odwołany w 1938 roku, gdy wojsko zaczęło coraz silniej prowadzić politykę narodowościową na Kresach. Do września 1939 r. był wojewodą łódzkim.
Po kampanii wrześniowej był współorganizatorem Służby Zwycięstwu Polski (komendant okręgu Warszawa-miasto, następnie Warszawa-województwo). Od 1940 r. prowadzili samodzielną działalność konspiracyjną, stając na czele grupy „Olgierda” współpracującej z ZWZ/AK. Wydawał pismo „Ziemie wschodnie Rzeczypospolitej”.
Po 1945 r. w konspiracji antykomunistycznej. Stworzył Polskie Stronnictwo Demokratyczne, redagował pismo „Polska Niezawisła”. Ścigany przez UB, ukrywał się do 1953 r. Po aresztowaniu skazany w 1954 na dożywocie m.in. za propagowanie wrogości i szkalowanie ZSRR, represjonowanie komunistów, gnębienie mas pracujących i mniejszości narodowych. Z więzienia wyszedł w 1956 r. Zamieszkał w Warszawie, oddając się ponownie swojej pasji – malarstwu. Zmarł w Warszawie w 1981 roku.
