Gdy w sierpniu 1934 roku Starzyński został mianowany zarządcą Warszawy, miał już spore doświadczenie, zarówno polityczne, jak i urzędnicze. Urodzony w Warszawie w 1893 roku, od młodzieńczych lat brał udział w antyrosyjskiej konspiracji. Konsekwencją tego zaangażowania były związki z Józefem Piłsudskim: wstąpienie do Legionów i służba w armii odrodzonej Polski do 1921 roku. Potem Stefan Starzyński pracował na różnych stanowiskach w administracji, m.in. w Ministerstwie Skarbu. Był też wiceprezesem Banku Gospodarstwa Krajowego.

W 1934 roku kandydował na prezydenta Warszawy (wyboru dokonywała wtedy rada miejska), ale nie uzyskał większości. Sanacyjne władze postawiły jednak na swoim, mianując Starzyńskiego komisarzem miasta. Z korzyścią dla stolicy. Do jego zasług należy między innymi rozbudowa sieci dróg wjazdowych do Warszawy, zwiększenie produkcji energii elektrycznej czy rozbudowa sieci kanalizacyjno-wodociągowej. Jednym z celów Stefana Starzyńskiego było powiększenie gruntów miejskich, głównie poprzez darowizny prywatne i państwowe.

To za prezydentury Starzyńskiego powstał pierwszy projekt budowy warszawskiego metra. Prezydent przyczynił się do powstania ponad 40 nowych szkół, nowego gmachu Muzeum Narodowego, rozbudowy Biblioteki Publicznej. Przywiązywał dużą wagę do estetyki i upowszechniania kultury. Na jego polecenie rzeźbiarka Ludwika Nitschowa zaprojektowała pomnik Syrenki, który stał się symbolem miasta.

Po wybuchu wojny zainicjował stworzenie Miejskich Zakładów Aprowizacyjnych, które miały zaopatrywać stolicę w żywność, opał i paliwo. Zadbał również o zabezpieczenie zbiorów Muzeum Narodowego. Przygotował plan ewakuacji rządu ze stolicy. Miał rozkaz opuszczenia Warszawy wraz z ministrami, ale tego nie uczynił.

27 października 1939 roku został aresztowany przez Niemców i wywieziony na Pawiak. Zmarł najprawdopodobniej 17 października w Baalberge, jednym z oddziałów obozu koncentracyjnego w Dachau.