Jedną z podstawowych zasad zakonów rycerskich powstałych w Ziemi Świętej było ślubowanie życia w pokorze i ubóstwie. Bracia mieli otrzymywać w ciągu dnia określoną porcję żywności i napitku, co miało umacniać ich umiarkowanie. W dodatku byli zobowiązani do tego, by nie przywiązywać się do dóbr doczesnych i nie gromadzić majątku, a wszystko w celu pełnienia służby na rzecz wspólnoty Kościoła. Jasne się stało z czasem, że bez odpowiedniego uposażenia zakony rycerskie nie będą mogły spełniać swojej roli. Stąd też ówcześni możnowładcy i rycerze posiadający majątki w Ziemi Świętej przeznaczali ich część na potrzeby zgromadzeń rycerskich. Odpowiednią ich ilość otrzymał także zakon krzyżacki, założony przez niemieckich kupców z Bremy i Lubeki podczas oblężenia Akki w 1190 r.