Helen Duncan, ostatnia ofiara polowań na czarownice

Żywot Helen Duncan byłby banalną historią żony stolarza i robotnicy z fabryki chemicznej, gdyby nie jej renoma w światku szkockich i angielskich spirytystów. Dama ta bowiem przez 30 lat kontaktowała żywych z duszami zmarłych. Pewnego razu, na pokazie, który odbył się w listopadzie 1941 r. w Portsmouth, ustami medium przemówił duch marynarza z pancernika HMS „Barham", dopiero co zatopionego u wybrzeży Egiptu przez niemieckiego U-boota. Chociaż rzekoma ektoplazma, wydobywająca się z Duncan, była prymitywną mistyfikacją, wiadomość o tragedii na Morzu Śródziemnym okazała się nie tylko prawdziwa, ale stanowiła, przynajmniej w mniemaniu marynarki, ścisłą tajemnicę wojskową. Wywołało to popłoch w szeregach służb kontrwywiadu, które objęły medium dyskretną obserwacją. Choć dwa lata inwigilacji nie pozwoliły zdemaskować szpiegowskiej siatki Duncan, ostrożność władz sięgnęła zenitu, gdy przygotowania do inwazji w Normandii weszły w decydującą fazę. Aby uniemożliwić medium dalsze ujawnianie wojskowych sekretów, w styczniu 1944 r. aresztowano ją pod naciąganym zarzutem włóczęgostwa. Powód był jednak zbyt błahy, żeby na dłużej odizolować Duncan od świata, stąd powstał pomysł procesu na podstawie ustawy o czarach z 1735 r. Po skazującym wyroku i dziewięciu miesiącach spędzonych w więzieniu Helen Duncan przeszła do historii jako ostatnia ofiara polowań na czarownice w Europie.