Panowanie Stanisława Augusta bywa różnie oceniane przez historyków. Owszem, podkreśla się jego zasługi na polu kultury i edukacji, próby reform, ustanowienie Konstytucji 3 maja, spór jednak toczy się o jego przejście na stronę targowiczan, a w konsekwencji – carskiej Rosji – co po upadku powstania kościuszkowskiego doprowadziło do III i ostatecznego rozbioru Polski 24 października 1795 r. Miesiąc później król podpisał swą abdykację. Jakkolwiek oceniać taką postawę – w kategoriach zdrady lub tylko słabości charakteru – nie możemy zapominać, że zaledwie trzy lata wcześniej Stanisław August czynił starania, by podnieść morale polskich żołnierzy walczących ze 100-tysięczną armią Katarzyny II. Carycę o interwencję poprosili targowiczanie, którym zależało na przywróceniu praw obowiązujących przed ustanowieniem Konstytucji 3 maja.