Duża część żołnierzy i kadry dysponowała doświadczeniem bojowym z czasów walki partyzanckiej z Japończykami bądź wyniesionym z chińskiej wojny domowej. Według ówczesnych szacunków amerykańskich było to co najmniej 100 tys. północnokoreańskich oficerów i żołnierzy. Wojska lądowe były zorganizowane w dziesięć dywizji piechoty i brygadę pancerną (rozwiniętą w czerwcu 1950 roku w dywizję). Lotnictwo w sile mieszanej dywizji składało się z dwóch pułków myśliwskich (ok. 70 samolotów) i dwóch pułków szturmowych (ok. 60 maszyn). Marynarka miała 20 lekkich jednostek, dwa pułki piechoty morskiej, dwa pułki artylerii polowej i pułk artylerii przeciwlotniczej. Przy siłach zbrojnych KRLD działała radziecka misja wojskowa złożona z kilkuset oficerów dowodzonych przez gen. Zacharowa.

Armia Republiki Korei (Południowej) była praktycznie formacją typu policyjnego przemianowaną 15 sierpnia 1948 roku na siły zbrojne. W momencie powołania liczyła 403 oficerów oraz 49 087 podoficerów i żołnierzy. Do wybuchu wojny powiększono ją do ok. 100 tys. słabo wyszkolonych żołnierzy, z czego ok. 40 tys. było zaangażowanych w zwalczanie komunistycznej partyzantki. Siły zbrojne Południa składały się z siedmiu dywizji piechoty oraz zgrupowania sił bezpieczeństwa w Seulu nazywanego Dywizją Stołeczną. Inne rodzaje broni były w powijakach – działania piechoty mogło wesprzeć zaledwie 27 lekkich samochodów pancernych oraz 90 dział polowych. Nie było moździerzy, artylerii przeciwlotniczej i przeciwpancernej, jednostek saperskich. Siły morskie znajdowały się w fazie organizacji i wyposażone były w kilkadziesiąt, po części improwizowanych, jednostek patrolowych. Brakowało nawet mundurów, w związku z czym większość żołnierzy otrzymała japońskie umundurowanie i oporządzenie. Amerykańska misja wojskowa (Korean Military Advisory Group – KMAG)liczyła ok. 1000 osób. Na jej czele stał gen. Roberts.