– ukończył Oficerską Szkołę Saperów i Akademię Wojskową Stanów Zjednoczonych w West Point. Przeszedł wszystkie szczeble wojskowej kariery. Związał się ze środowiskami ultranacjonalistycznymi, głoszącymi koncepcję argentyńskiej hegemonii w Ameryce Południowej. W 1976 roku, pełniąc funkcję dowódcy 2. Korpusu, był jednym z przywódców junty, która obaliła wdowę po Peronie Marię Estellę i wszedł w skład Najwyższej Rady Wojskowej. W roku 1979 został naczelnym dowódcą Sił Zbrojnych, a 11 grudnia 1981 roku zastąpił generała Violę na fotelu prezydenckim. Oskarżany jest o inicjowanie prześladowań przeciwników politycznych i łamanie na skalę masową praw człowieka. W warunkach gwałtownego pogarszania się sytuacji wewnętrznej podjął decyzję o zajęciu Falklandów. Po przegranej wojnie w nocy z 17 na 18 czerwca 1982 roku został złożony z urzędu. Zastąpił go emerytowany generał Benito Reynaldo Bignone. W 1983 roku armia zmuszona została do przekazania władzy cywilom.

W 1986 roku Galtieri stanął przed sądem oskarżony o łamanie praw obywatelskich i wciągnięcie kraju w wojnę. Skazano go na 12 lat więzienia, lecz wkrótce zwolniono na mocy amnestii.

– w wieku 13 lat wstąpił do Royal Navy College w Dartmouth. W 1951 roku przydzielono go na niszczyciel „Zodiac”, gdzie promowany został do stopnia podporucznika. Dowodził okrętem podwodnym „Tireless”, fregatą „Falmouth” i ponownie okrętami podwodnymi „Grampus” i „Warspite” (ten drugi z napędem atomowym). W 1976 roku został dowódcą niszczyciela „Sheffield”. W 1982 roku, prowadząc wiczenia floty w Gibraltarze (jako jeden z trzech brytyjskich admirałów sprawujących dowództwo na morzu) wyznaczony został na dowódcę zespołu operacyjnego (Commander Battle Group, później Commander Combined Task Force) skierowanego na południowy Atlantyk. Po zakończeniu wojny był między innymi dowódcą sił podwodnych, dowódcą sił podwodnych NATO wschodniego Atlantyku, zastępcą szefa sztabu obrony. W 1984 roku awansowany został do stopnia wiceadmirała. Do rezerwy odszedł w 1989 roku.

– ukończył Royal Naval College w Dartmouth i Eaton Hall. Pełnił służbę we flocie Indii Wschodnich. Przeszedł przez wszystkie szczeble kariery, dowodził klasycznymi okrętami podwodnymi: „Acheron”, „Tiptoe” i „Walrus”, a w latach 1964 – 1966 był dowódcą atomowego okrętu podwodnego „Dreadnought”. W latach 1968 – 1970 dowodził Eskadrą Polaris (eskadrą atomowych okrętów podwodnych uzbrojonych w rakiety balistyczne Polaris). W 1971 roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy Stałych Sił NATO na Atlantyku. W latach 1973 – 1974 był dyrektorem ośrodka badawczo-szkoleniowego Naval Warfare Centre. W latach 1976 – 1978 dowodził zespołami okrętów podwodnych, a w latach 1978 – 1981 sprawował funkcję głównego kontrolera zaopatrzenia materiałowego floty. W 1982 roku objął stanowisko dowódcy sił operacyjnych Royal Navy. W czasie wojny falklandzkiej był też dowódcą Południowoatlantyckiego Teatru Działań Wojennych. W późniejszych latach objął urząd pierwszego lorda morskiego, a w 1985 roku został szefem sztabu obrony.