Otto I, urodzony 23 listopada 912 roku, zgodnie z wolą zmarłego ojca Henryka I Ptasznika 7 sierpnia 936 roku koronował się na króla niemieckiego. Kronikarz saski Widukind z Korwei opisał ceremonię, która odbyła się w dawnej cesarskiej stolicy Akwizgranie. Zaczęła się przed słynną kaplicą, którą kazał wznieść Karol Wielki. Tam nowemu monarsze hołd złożyli książęta i możnowładcy niemieccy. Uroczystościom przewodził arcybiskup Moguncji, asystowali mu zaś arcybiskupi Kolonii i Trewiru.
Duchowni wprowadzili Ottona do świątyni, by namaścić go świętymi olejami. Arcybiskup moguncki zwrócił się do zgromadzonych: „Patrzcie, prowadzę wam Ottona! Wybrał go Bóg, pan Henryk wyznaczył go na władcę, a teraz wszyscy książęta wybrali go na króla”.
Wybór miejsca koronacji nie był przypadkowy, gdyż dalekosiężnym celem władcy był powrót do tradycji politycznych Karola Wielkiego. Tymczasem Otto I kontynuował ojcowską politykę konsolidacji królestwa, wiążąc niemieckie księstwa i władztwa ze swoim rodem. Zięciowi Konradowi Czerwonemu nadał Lotaryngię, bratu Henrykowi – Bawarię, synowi Ludolfowi, desygnowanemu na następcę tronu – Szwabię. Ważną częścią systemu władzy był Kościół, dlatego król oddał najmłodszemu bratu Brunonowi arcybiskupstwo kolońskie, a najstarszemu, ale nieślubnemu synowi Wilhelmowi – mogunckie.
Mimo to władza Ottona I dwukrotnie była poważnie zagrożona. W latach 937 – 941 uparcie spiskował przeciw niemu brat Henryk. Widukind opowiada o planach skrytobójstwa: król miał zostać zamordowany u wejścia do kościoła podczas świąt wielkanocnych. Sprzysiężenie zostało wykryte, zamachowcy uwięzieni i straceni, tylko Henrykowi udało się zbiec. Dopiero matka władcy, królowa wdowa Matylda, pogodziła skłóconych braci, Otto I przebaczył Henrykowi i aby choć częściowo zaspokoić jego ambicje, dał mu w lenno Bawarię.
Natomiast w 953 roku kolejny konflikt w rodzinie królewskiej omal nie rozbił państwa. Paradoksalnie jego przyczyną były sukcesy Ottona I na Półwyspie Apenińskim. Oto w 950 roku uzurpator Berengar II uwięził królową wdowę Adelajdę, spadkobierczynię praw do włoskiej korony. Otto I wykorzystał to – w następnym roku wyruszył do Italii, pokonał Berengara II, poślubił Adelajdę i został królem Włoch. Wydatnie wzmocniło to jego aspiracje do korony cesarskiej, ale zarazem zaniepokoiło następcę tronu Ludolfa, który obawiał się odsunięcia przez potomstwo ojca i macochy. Kiedy zimą z 952 na 953 rok Adelajda urodziła Ottonowi I pierwszego syna, książę szwabski wszczął bunt, do którego przyłączył się Konrad Czerwony. Poparło ich wielu możnych. Rozgorzała wojna domowa, co próbowali wykorzystać Węgrzy. Jednak Otto I szybko uśmierzył bunt i pobił Madziarów na Lechowym Polu, zresztą z wielką pomocą Konrada Czerwonego, który wówczas poległ.
