Wielki eksperymentator

Preferowano wiedzę opartą na objawieniu, czyli bezpośrednim kontakcie umysłowym ze Stwórcą, a nie obserwacji zjawisk zachodzących w przyrodzie.

Leonardo prezentował, jako jeden z pierwszych, zupełnie odmienne podejście do roli i istoty nauki. Za jej podstawę uważał założenie, że istnieje logika zjawisk przyrodniczych wykrywalna zmysłami, dająca się zrozumieć i wyrazić matematycznie (przyjmując przy tym, że cała ta rzeczywistość jest dziełem Boga). Doprowadziły go do tego rozważania nad teorią malarstwa, które stały się dla niego punktem wyjścia do analizy zjawisk widzialnych. Sądził, że ich poznawanie i pojmowanie stanowi zaczyn miłości dla Stwórcy. Uważał oko za najważniejsze „okno duszy” umożliwiające człowiekowi zrozumienie natury, ważniejsze od ucha (dlatego malarstwo stawiał wyżej od poezji czy muzyki). Uznawał, oczywiście, że istnieje zależność przyczynowo-skutkowa, a w zjawiskach przyrody – także w ich postrzeganiu – obowiązują prawa geometrii. Rozważał w naturze ruch, siłę, ciężar i zderzanie się ciał. Za instrumenty umysłowej analizy zjawisk uważał obserwację, eksperyment i matematyczne ujmowanie rządzących nimi praw.