W 1790 roku na wyspie San Domingo, podzielonej między Hiszpanię i Francję, wybuchło powstanie ludności mulackiej. Jeden z przywódców buntu, Francois Dominique Touissaint zwany L’Ouverture, gdy Francuzi znieśli niewolnictwo, przeszedł na ich stronę. Do 1798 r. jego oddziały wyparły z wyspy Hiszpanów i angielskie wojska ekspedycyjne. W roku 1801 L’Ouverture ogłosił niepodległość San Domingo. Francja nie uznała tego aktu i wysłała na wyspę wojsko, w tym polskich legionistów.
W 1796 roku carem Rosji został Paweł I. Przystąpił do koalicji antyfrancuskiej i wysłał wojska do Włoch. Mimo sukcesów odwołał je do kraju i w 1800 roku, rozczarowany postawą sojuszników, zaczął szukać porozumienia z Napoleonem. Ta wolta oraz decyzje w polityce wewnętrznej, m.in. zmniejszenie pańszczyzny, przyczyniły się do zawiązania dworskiego spisku. W marcu 1801 roku został zamordowany przez grupę oficerów. Władzę objął carski syn Aleksander.
Po trzecim rozbiorze Rzeczpospolita przestała istnieć. W 1796 roku w Krakowie powstała polska organizacja niepodległościowa, która po przeniesieniu struktur kierowniczych do Lwowa przyjęła nazwę Centralizacja Lwowska. Na jej czele stanął Walerian Dzieduszycki, a członkami byli głównie ziemianie. Po nie-udanej próbie wywołania na Bukowinie incydentu granicznego, który miał doprowadzić do wojny turecko-austriackiej, Centralizacja Lwowska została rozbita przez władze austriackie.
