Urodzona w Warszawie, w bogatej zasymilowanej rodzinie żydowskiej w 1899 r. podjęła naukę w szkole rysunku i malarstwa dla kobiet Miłosza Kotarbińskiego. Po roku wyjechała na kilkumiesięczne studia artystyczne w Academie de la Grande Chaumiere i w Academie Colarossi w Paryżu.
Mimo to całe życie z dumą podkreślała, że jest samoukiem. Mela Muter już nie wróciła do Polski, zamieszkała na stałe w Paryżu i bardzo szybko wrosła w środowisko artystyczne i kulturalne. W 1927 r. przyjęła obywatelstwo francuskie.
Od 1902 r. brała udział w dorocznych prezentacjach Salonu Paryskiego. Pierwszą wystawę indywidualną miała w 1912 roku, w barcelońskiej Galerii Jose Dalmau i w tym samym roku została członkiem paryskiego Societé Nationale des Beaux-Arts. Uczestniczyła też w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w Paryżu, Awinionie, Marsylii, Kolonii, Barcelonie, San Francisco, Nowym Jorku.
W Polsce miała wielokrotnie wystawy w warszawskiej Zachęcie, w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie i Lwowie. Wystawiała z artystami skupionymi w kręgu École de Paris i do dziś jest utożsamiana z tym ruchem, choć związana była z nim raczej towarzysko niż ideologicznie.
Zafascynowana twórczością impresjonistów, a głównie Vincenta van Gogha, Vuillarda i Cézanne’a, malowała pod ich wpływem i uważała za swoich nauczycieli. Wiele obrazów namalowała techniką pointylizmu i w sposób charakterystyczny dla impresjonistów, rozbijając światło na poszczególne barwy.