Marines atakują z powietrza

Śmigłowiec był wynalazkiem początku XX wieku, jednakże prawdziwą karierę rozpoczął dopiero po II wojnie światowej. Wiązało się to oczywiście z rozwojem techniki i możliwością połączenia doświadczeń konstruktorów z różnych krajów. Dzięki temu w latach 40. rozpoczęto budowę udanych i w pełni efektywnych maszyn przeznaczonych dla wojska.

Firma Bell Aircraft Company w latach 50. opracowała i wdrożyła do seryjnej produkcji jeden z najsłynniejszych helikopterów w historii lotnictwa – UH-1, czyli popularnego Hueya. Maszyna ta znalazła zastosowanie we wszystkich rodzajach wojsk sił zbrojnych USA. Armia przyjęła model UH-1A już w 1959 r. i potem adaptowała dla swoich potrzeb kolejne wersje różniące się przede wszystkim mocniejszymi silnikami. Korpus Piechoty Morskiej wykorzystywał rozmaite śmigłowce już od 1948 r. i w jego sztabie doskonale zdawano sobie sprawę z ogromnych możliwości tego sprzętu.

W 1962 r. zdecydowano się przyjąć do uzbrojenia wielozadaniowego Hueya. HU-1 Iroquis, bo taka była jego pierwotna nazwa, zaprojektowany został jako wielozadaniowy śmigłowiec w układzie jednowirnikowym (klasycznym) i napędzany był silnikiem turbinowym (dotychczas normą były silniki tłokowe o znacznie mniejszych możliwościach) usytuowanym poziomo nad tylną częścią kadłuba, tuż za przekładnią główną. Zastosowano podwozie płozowe. Pierwszy seryjny Huey – A wyposażony był w silnik o mocy 860 KM i osiągał prędkość przeszło 190 km/h na wysokości 1850 m. W wersji B pojawił się silnik o mocy 960 KM, w kolejnej – C – 1100 KM. Oczywiście poza silnikiem dokonywano i innych modyfikacji, m.in. w konstrukcji łopat wirnika oraz kadłuba.