Życie, choć piękne, tak kruche jest

Wzruszają się na koncertach powstańczych piosenek, na wystawach zdjęć walczącego miasta i ze łzą w oku słuchają wykładów o sierpniu '44. Ale kiedy w 2004 r. w Warszawie urządzono wielką inscenizację bitwy o barykadę na skrzyżowaniu Wolskiej i Młynarskiej, tylko na niewielu twarzach widziałam wzruszenie. Dawni powstańcy częściej uśmiechali się na widok młodych ludzi, którzy z usmolonymi twarzami, w harcerskich mundurach i biało-czerwonych opaskach odgrywali żołnierzy ze zgrupowania „Radosław", broniących arterii komunikacyjnej przed pancerną kolumną SS. I z równą życzliwością oglądali nowoczesny czołg Leopard, który dzielnie grając rolę Pantery, szalał po asfalcie, aż szyby drżały w pobliskich kamienicach. Jeśli stalowe monstrum budziło w kimś krwiożercze emocje, to bardziej we mnie. Oryginalni powstańcy zachowywali spokój, a po zakończeniu półtoragodzinnego przedstawienia klaskali niczym w operze, z eleganckim dystansem i uznaniem dla aktorów. I pamiętam pytanie, które zawirowało wtedy w mojej głowie: jak to możliwe? Jakim cudem ludzie, którzy przeżyli ten koszmar, byli w stanie walczyć później o siebie samych? Grać o najwyższe stawki – i wygrywać?