W sierpniu 843 r. w Dugny koło Verdun trzej wnukowie Karola Wielkiego podpisali traktat, w którym liczące ponad milion kilometrów kwadratowych imperium ich dziadka zostało podzielone na trzy równe części. Karol Łysy wziął w posiadanie część zachodniofrankijską, w której mówiono w języku starofrancuskim. Ludwik II Niemiecki objął panowanie nad obszarem wschodniofrankijskim z językiem starogórnoniemieckim, Lotar I zaś, noszący tytuł cesarza, władał w środkowofrankijskiej części, gdzie posługiwano się łaciną jako językiem urzędowym. Królestwo środkowofrankijskie przetrwało zaledwie 15 lat po śmierci Lotara I. 8 sierpnia 870 r. na zjeździe w Meerssen królowie Karol Łysy i Ludwik II Niemiecki podzielili między siebie pozostałą część królestwa. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, iż najwcześniejsze historycznie zalążki Francji i Niemiec miały od tamtej pory wspólną granicę, która przebiegała przez Lotaryngię i Alzację. Prawa własności do obu tych regionów stały się na całe stulecia kością niezgody pomiędzy narodem niemieckim i francuskim.